لَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ يَفْرَحُونَ بِمَا أَتَوْا وَيُحِبُّونَ أَنْ يُحْمَدُوا بِمَا لَمْ يَفْعَلُوا فَلَا تَحْسَبَنَّهُمْ بِمَفَازَة مِنَ الْعَذَابِ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ (188 ) وَلِلَّهِ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالاَْرْضِ وَاللَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْء قَدِيرٌ (189 )
يهوديان مدينه، سال هاى سال بود كه منتظر آمدن پيامبر موعود بودند، امّا وقتى كه تو محمّد(صلى الله عليه وآله)را به پيامبرى فرستادى، با او دشمنى زيادى كردند، آنان نامه اى به يهوديان عراق و يمن نوشتند، در آن نامه چنين نوشتند: "بدانيد كه محمّد آن پيامبر موعود نيست، پس بر دين خود باقى بمانيد و در اين عقيده با ما متّحد شويد".
آرى، آن ها همه يهوديان را در انكار محمّد(صلى الله عليه وآله)متّحد نمودند و بسيار خوشحال از اين اتّحاد بودند. آنان به مريدانشان مى گفتند: خدا را شكر كه ما همه با هم متّحد هستيم، ما اهل نماز و روزه هستيم و فقط ما دوستان خداييم.
علماى يهود ادّعا كردند اهل نماز و روزه هستند، در حالى كه نماز نمى خواندند و روزه نمى گرفتند، آنان دوست داشتند كه اين گونه ديگران تمجيدشان كنند.[92]
اكنون اين آيه را به پيامبر نازل مى كنى:
"اى محمّد ! آنان كه از اعمال خود خوشحال هستند و دوست دارند براى كارهايى كه انجام نمى دهند، مورد ستايش قرار گيرند، از عذاب من در امان نخواهند بود، براى آنان عذاب دردناكى خواهد بود، آنان بايد بدانند كه قدرت فرار از حكومت و سلطه مرا ندارند، زيرا حكومت آسمان ها و زمين از آنِ من است و من بر هر كارى توانا هستم".
آرى، آن ها امروز از اينكه به ديگران نامه نوشتند و آنان را براى انكار پيامبر تو تشويق كرده اند، خوشحالند، امّا اين خوشحالى گذرا است، به زودى مرگِ آنان فرا مى رسد و آتش جهنّم در انتظارشان خواهد بود.[93]