إِنَّ الَّذِينَ تَوَلَّوْا مِنْكُمْ يَوْمَ الْتَقَى الْجَمْعَانِ إِنَّمَا اسْتَزَلَّهُمُ الشَّيْطَانُ بِبَعْضِ مَا كَسَبُوا وَلَقَدْ عَفَا اللَّهُ عَنْهُمْ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ حَلِيمٌ (155 )
مسلمانان سؤال مهمّى دارند، آن ها بارها از خود پرسيده اند: چرا در آن لحظات حسّاس، از ميدان جنگ فرار كرديم، چرا پيامبر را تنها گذاشتيم؟
اكنون تو مى خواهى جواب سؤال آنان را بدهى، علّت اين لغزش بزرگ، چيزى جز وسوسه شيطان نبود.
در قلب آنان، به جاى محبّت تو، محبّت دنيا منزل كرده بود، آنان به گناهان آلوده شده بودند، آرى، اگر انسان از گناه توبه نكند، گناهان قبلى، راه را براى گناهان بعدى هموار مى كند و شيطان را بر او مسلّط مى كند.
در آن لحظه حسّاس، آنان فريب وسوسه هاى شيطان را خوردند، كاش آنان، قبل از اين كه به جنگ بيايند، از گناهان توبه كرده بودند و محبّت دنيا را از دلهاى خود زدوده بودند، آن وقت ديگر هيچ گاه اسير شيطان نمى شدند و در راه دين تو جانفشانى مى كردند.
اكنون به آنان مژده مى دهى كه گناه آنان را بخشيده اى و آنان را عفو كرده اى زيرا تو آمرزنده و مهربان هستى و به بندگانت فرصتِ توبه مى دهى تا به سوى تو بازگردند.

* * *