لِلرِّجَالِ نَصِيبٌ مِمَّا تَرَكَ الْوَالِدَانِ وَالاَْقْرَبُونَ وَلِلنِّسَاءِ نَصِيبٌ مِمَّا تَرَكَ الْوَالِدَانِ وَالاَْقْرَبُونَ مِمَّا قَلَّ مِنْهُ أَوْ كَثُرَ نَصِيبًا مَفْرُوضًا (7 ) وَإِذَا حَضَرَ الْقِسْمَةَ أُولُو الْقُرْبَى وَالْيَتَامَى وَالْمَسَاكِينُ فَارْزُقُوهُمْ مِنْهُ وَقُولُوا لَهُمْ قَوْلًا مَعْرُوفًا (8 )
قبل از اسلام، رسمى در ميان بسيارى از مردم رواج داشت كه ارث فقط براى مردان بود و به زنان هيچ ارثى نمى رسيد، گاه مى شد مرد ثروتمندى از دنيا مى رفت كه دختر داشت، امّا پسرى نداشت، مردان ديگر با همسر آن مرد ازدواج مى كردند تا صاحب آن اموال شوند زيرا به دختر و زن ارثى نمى رسيد.
اكنون اين رسم جاهلى را باطل اعلام مى كنى و مى گويى:
براى پسران از آنچه از پدر و مادر و خويشانش باقى مى ماند، سهم معيّنى است، براى دختران هم از آنچه پدر و مادر و خويشان او باقى مى گذارند، سهمى است، فرقى نمى كند كه مال و ثروت به جا مانده از پدر و مادر و يا خويشان، كم باشد يا زياد. سهم هر كس مشخّص و معيّن شده است.
سپس از مسلمانان مى خواهى تا در هنگام تقسيم ارث به ياد ديگر خويشاوندان و فقيران باشند و سهمى از ارث را براى آنان درنظر بگيرند. البتّه اين كار بر آنان واجب نيست، بلكه مستحب است و سبب رضايت و خشنودى تو مى شود.[107]
وقتى شخصى ثروتمند از دنيا مى رود، ثروت او بين فرزندان و همسر و پدر و مادر او تقسيم مى شود، در اين صورت، سهمى به خويشان ديگر نمى رسد، مثلاً پسرعموها و دخترعموها از آن ارث بهره اى ندارند.
تو دوست دارى كه مقدارى از آن ارث براى آن خويشان در نظر گرفته شود و به عنوان هديه به آنان داده شود، همچنين مقدارى از مالى كه به ارث رسيده است بين فقرا و يتيمان تقسيم شود. البتّه اين هديه مالى بايد آبرومندانه باشد و با آنان با نيكويى سخن گفته شود.

* * *