إِنَّ الَّذِينَ يَكْفُرُونَ بِآَيَاتِ اللَّهِ وَيَقْتُلُونَ النَّبِيِّينَ بِغَيْرِ حَقّ وَيَقْتُلُونَ الَّذِينَ يَأْمُرُونَ بِالْقِسْطِ مِنَ النَّاسِ فَبَشِّرْهُمْ بِعَذَاب أَلِيم (21 ) أُولَئِكَ الَّذِينَ حَبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ فِي الدُّنْيَا وَالاَْخِرَةِ وَمَا لَهُمْ مِنْ نَاصِرِينَ (22 )
اكنون تو مى خواهى براى من از "حَبط" سخن بگويى، "حبط" به معناى "نابودى اعمال نيك انسان" است. بايد حواسم جمع باشد، مبادا به كارهاى نيك خود دلخوش شوم، بعضى از گناهان آنقدر قدرت دارد كه مى تواند همه اعمال خوب مرا نابود كند، من بايد مواظب باشم، مبادا كارى كنم كه همه كارهاى خوب من از بين برود.
"حبط" واژه اى عربى است، در زمان هاى قديم، شتر نقش بزرگى در زندگى مردم عرب داشت، گاهى اوقات، شتر، بيمار مى شد و همه اعضاى درونى او عفونت مى كرد، امّا ظاهر شتر هيچ علامت و نشانى نداشت، اين بيمارى بعد از مدّتى شتر را مى كشت، عرب ها به اين بيمارى، "حبط" مى گفتند، همان بيمارى كه از درون، شتر را از پا در مى آورد.
برخى گناهان هستند كه با اعمال نيك من چنين مى كنند، اين گناهان آرام آرام همه كارهاى نيك را از بين مى برند و روز قيامت كه فرا رسد، در پرونده ام، هيچ عمل خوبى باقى نمانده است.
يكى از آن گناهان، "كفر" است، اگر من ساليان سال، نماز بخوانم، عبادت كنم و به مردم كمك كنم، وقتى به تو كه خداى من هستى، كفر بورزم، همين كفر باعث نابودى همه كارهاى من مى شود.
كسى كه پيامبر تو را به قتل مى رساند و يا عدالت خواهان را مى كُشد، بايد بداند همه اعمالِ خوب او، نابود خواهد شد.
در طول تاريخ افرادى بوده اند كه به حكومت رسيده اند، امّا عدالت را برقرار نكرده اند و براى اين كه چند روز بيشتر حكومت كنند، ظلم هاى زيادى كرده اند، آنان به خيال خود، كارهاى خوب زيادى هم انجام دادند، امّا فراموش كردند كه اعمال خوبشان، نابود خواهد شد، وقتى آنان خون كسانى كه دم از عدالت مى زنند را ريختند، دچار "حبط اعمال" شدند.
در روز قيامت عذابى دردناك براى آنان فراهم كرده اى، آتش جهنّم در انتظار آنان است، آن روز هيچ كس آنان را شفاعت و يارى نخواهد كرد، كفر و كشتن پيامبران و ريختن خون عدالت خواهان، سه گناهى است كه هرگز بخشيده نخواهد شد. آرى، هيچ گناهى مانند كفر و كشتن پيامبران و عدالت خواهان نيست.[7]
در اين آيه، نام عدالت خواهان و پيامبران را در كنار هم ذكر مى كنى، اين نشان مى دهد كه مقام كسى كه با ظلم و ستم مبارزه مى كند و در جستجوى عدالت در جامعه است، مانند مقام پيامبران، بالاست و براى همين است كه تو قاتلان عدالت خواهان را هرگز نمى بخشى و براى آنان آتش جهنّم را آماده كرده اى.
قرآن تو، زنده است، براى همه زمان ها و مكان هاست، نبايد تصوّر كنم كه امروز ديگر پيامبرى نيست تا كسى بخواهد او را به قتل برساند، حضرت زكريا(عليه السلام)يكى از پيامبران تو بود كه به دست ستمكاران زمان خود به شهادت رسيد، درست است كه ما در آن روزگار نبوده ايم، اگر از اينكه زكريا(عليه السلام)مظلومانه شهيد شد، راضى باشيم و اين كار را بپسنديم، مانند كسى هستيم كه خون او را ريخته است !
سال هاى زيادى از روز عاشورا و شهادت حسين(عليه السلام)گذشته است، امروز مسلمانانى هستند كه عاشورا را جشن مى گيرند و از كشته شدن حسين(عليه السلام)شادمانى مى كنند، آنان همانند كسانى هستند كه خون حسين (عليه السلام) را ريختند، آتش جهنّم در انتظار آن هاست، شايد آنان نماز هم بخوانند و عبادات زيادى انجام دهند، امّا چون راضى به اين اقدام يزيد و ادامه دهنده راه او هستند، همه كارهاى خوب آنان از بين خواهد رفت.

* * *