وَلَا تُؤْتُوا السُّفَهَاءَ أَمْوَالَكُمُ الَّتِي جَعَلَ اللَّهُ لَكُمْ قِيَامًا وَارْزُقُوهُمْ فِيهَا وَاكْسُوهُمْ وَقُولُوا لَهُمْ قَوْلًا مَعْرُوفًا (5 ) وَابْتَلُوا الْيَتَامَى حَتَّى إِذَا بَلَغُوا النِّكَاحَ فَإِنْ آَنَسْتُمْ مِنْهُمْ رُشْدًا فَادْفَعُوا إِلَيْهِمْ أَمْوَالَهُمْ وَلَا تَأْكُلُوهَا إِسْرَافًا وَبِدَارًا أَنْ يَكْبَرُوا وَمَنْ كَانَ غَنِيًّا فَلْيَسْتَعْفِفْ وَمَنْ كَانَ فَقِيرًا فَلْيَأْكُلْ بِالْمَعْرُوفِ فَإِذَا دَفَعْتُمْ إِلَيْهِمْ أَمْوَالَهُمْ فَأَشْهِدُوا عَلَيْهِمْ وَكَفَى بِاللَّهِ حَسِيبًا (6 )
وقتى كودكى پدرش از دنيا رفت و ثروتى به او رسيد، نبايد ثروتش را در اختيار خودش قرار داد، زيرا او مال خود را تباه مى كند.
همچنين وقتى كسى بداند همسر يا فرزندش از هوش كافى براى حفظ ثروت برخوردار نيستند، نبايد اختيار اموالش را به آن ها بدهد، زيرا ممكن است آنان ثروت او را حيف و ميل كنند.[106]
كسى كه سرپرستى يتيمان را به عهده مى گيرد، بايد غذا و لباس آن ها را تأمين كند و با آنان نيكو سخن بگويد.
وقتى يتيم، بالغ شد، بايد او را از لحاظ هوش و بلوغ فكرى مورد آزمايش قرار داد، اگر عاقل و فهميده بود، ارث او را به او تحويل دهيد.
هرگز مال يتيم را حيف و ميل نكنيد، مالش را شتابزده براى منافع خود مصرف نكنيد، زيرا مالِ يتيم، امانتى است در دست شما.
گاهى كسى كه مسئوليّت حفظ مال يتيم را به عهده گرفته است، درآمد كافى دارد، در اين صورت نبايد او از مال يتيم چيزى براى خود بردارد. گاهى شخصى كه اين مسئوليّت را قبول كرده است، خودش فقير و نيازمند است و درآمدى ندارد. در اين صورت او مى تواند در مقابل زحمتى كه در مقابل نگهدارى و حفظ مال يتيم مى كشد، از مال او بردارد.
وقتى مال يتيمى را تحويل او مى دهيد، براى اين كار دو شاهد بگيريد تا او نزد آن دو شاهد به دريافت مال خود اقرار كند تا مبادا در آينده، اختلافى پيش بيايد، اين گواه گرفتن براى رهايى از اختلافات احتمالى است وگرنه خداى يگانه از همه چيز باخبر است و بر همه چيز گواه و شاهد است.

* * *