وَمِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ مَنْ إِنْ تَأْمَنْهُ بِقِنْطَار يُؤَدِّهِ إِلَيْكَ وَمِنْهُمْ مَنْ إِنْ تَأْمَنْهُ بِدِينَار لَا يُؤَدِّهِ إِلَيْكَ إِلَّا مَا دُمْتَ عَلَيْهِ قَائِمًا ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ قَالُوا لَيْسَ عَلَيْنَا فِي الاُْمِّيِّينَ سَبِيلٌ وَيَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ وَهُمْ يَعْلَمُونَ (75 ) بَلَى مَنْ أَوْفَى بِعَهْدِهِ وَاتَّقَى فَإِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَّقِينَ (76 )
اگر دين به دست نااهلان بيفتد، به چه روزى مى افتد ! عدّه اى از علماى يهود بر اين باور بودند كه مى توانند در امانت خيانت كنند، آنان مى گفتند اگر غير اهل تورات، چيزى نزد ما به امانت بگذارد، لازم نيست به صاحبش بازگردانيم، زيرا پيامبران آسمانى از ميان ما بوده اند، ما پيرو دين برتر هستيم ! البتّه همه يهوديان اين گونه نبودند، عدّه اى از آنان هرگز در امانت خيانت نمى كردند.
همه اديان آسمانى به اداى امانت تأكيد كرده اند، آن يهوديانى كه در امانت خيانت مى كردند، بارها و بارها در تورات خوانده بودند كه تو از آنان خواسته اى در امانت خيانت نكنند. متأسّفانه آنان به اسم اين كه پيروى تورات هستند به خود حقّ مى دادند تا در اموال غير يهوديان تصرّف كنند. اين فكر آنان از اصل خيانت بدتر و خطرناك تر بود.
تو در اين آيه جواب آنان را مى دهى و به همه مى گويى كه اين يهوديان دروغ مى گويند، خودشان هم مى دانند كه دروغ مى گويند، در همه كتب آسمانى از مردم خواسته اى در امانت خيانت نكنند و آنان را از خيانت در امانت بيم داده اى.
تو كسانى را دوست دارى كه از گناهان دورى كنند و به عهد خود وفادار باشند، يهوديانى را كه اين گونه در امانت خيانت مى كنند، هرگز دوست ندارى. تو كسانى را دوست دارى كه از گناه دورى مى كنند.
درس مهمّى كه من از اين ماجرا مى گيرم اين است: برخى كار خلاف خود را به نام دين توجيه مى كنند و به ديگران ظلم مى كنند و اين كار را خدمت به تو مى دانند و خود را دوست تو معرّفى مى كنند.

* * *