لَيْسُوا سَوَاءً مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ أُمَّةٌ قَائِمَةٌ يَتْلُونَ آَيَاتِ اللَّهِ آَنَاءَ اللَّيْلِ وَهُمْ يَسْجُدُونَ (113 ) يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الاَْخِرِ وَيَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ وَيُسَارِعُونَ فِي الْخَيْرَاتِ وَأُولَئِكَ مِنَ الصَّالِحِينَ (114 ) وَمَا يَفْعَلُوا مِنْ خَيْر فَلَنْ يُكْفَرُوهُ وَاللَّهُ عَلِيمٌ بِالْمُتَّقِينَ (115 )
در مدينه گروه هاى بزرگى از يهوديان زندگى مى كردند، خبرى در شهر پيچيد، عدّه اى از يهوديان به دين اسلام ايمان آورده اند. بزرگان و علماى يهود دور هم جمع شدند، آن ها مى خواستند هرطور شده است جلوى پيشرفت اسلام را بگيرند، آن ها مى دانستند اگر حقيقت اسلام براى بقيّه مشخّص شود، ممكن است آن ها هم به اين دين ايمان بياورند و منافع آنان به خطر بيفتد.
جلسه به طول كشيد، آن ها به دنبال راه حلّى براى مقابله با اين خبر بودند، بايد فكرى مى كردند:
ــ ما داريم فرصت را از دست مى دهيم، بايد هر چه زودتر فكرى بكنيم.
ــ من پيشنهادى دارم !
ــ چه پيشنهادى؟
ــ بايد دست به تبليغات بزنيم و يهوديانى را كه مسلمان شده اند را به عنوان "فتنه گر" و "شرور" معرّفى كنيم.
ــ آفرين ! اين طورى بقيّه يهوديان تحتِ تأثير اسلام آوردن آنان قرار نمى گيرند.
ــ بايد به مردم چنين بگوييم: "اگر آن ها انسان هاى خوبى بودند، هرگز دين پدران خود را رها نمى كردند، معلوم مى شود آنان انسان هاى شرورى هستند".
چند روز مى گذرد، تبليغات كار خودش را مى كند، همه ديگر به كسانى كه تازه مسلمان شده اند، جور ديگر نگاه مى كنند، بعضى از ياران پيامبر هم اين حرف ها را باور كرده اند، با خود مى گويند چرا اين افراد شرور و پست فطرت مسلمان شده اند؟ آيا در ميان يهوديان، آدم خوبى پيدا نمى شد كه مسلمان شود؟ بى خود نيست كه خدا در قرآن از يهوديان بدگويى مى كند !
اكنون وقت آن است كه از اين گروه دفاع كنى، تو اين گونه با پيامبرت سخن مى گويى:
اى محمّد ! به يارانت بگو كه همه يهوديان يكسان نيستند، گروهى از آنان درستكار هستند و در دل شب به نماز مى ايستند و سر به سجده مى نهند، آنان به من و روز قيامت ايمان دارند و امر به معروف و نهى از منكر مى كنند و در انجام كارهاى نيك مى شتابند.
بدانيد كه آنان افرادى شايسته هستند، ثواب اعمال نيك آن ها هرگز از بين نمى رود و من به حال آنان آگاهم.[69]

* * *

مسلمانان مدينه اين سخنان تو را مى شنوند، آن ها مى فهمند كسانى كه به تازگى مسلمان شده اند، انسانى هايى شريف و آزاده بوده اند و هرگز فتنه گر و شرور نبوده اند، تو از آنان تعريف كردى و آنان را از شايستگان خواندى، آرى، آنان كسانى بودند كه وقتى حقّ را شناختند به آن ايمان آوردند و در راه تو از هيچ چيز نهراسيدند.
اين قانون توست، هر كس كه واقعاً در جستجوى حقيقت باشد، تو او را يارى مى كنى و با حقيقت آشنايش مى كنى.
مگر مى شود تو بندگان خود را فراموش كنى؟ كسى را كه نيمه شب از خواب بيدار مى شود و در مقابل تو سر به سجده مى گذارد، تو را دوست دارد و اين گونه عشق خود را به تو نشان مى دهد.
گريه ها و سجده هاى نيمه شب، نشانه اخلاص و سوز دل است، حال اين فرد مسيحى باشد يا يهودى، تو او را به حال خود رها نمى كنى، كمكش مى كنى، دستش را مى گيرى و به سوى حقّ و حقيقت راهنمايى مى كنى.
قانون تو اين است، تو حقّ را نشان انسان ها مى دهى، امّا آنان را مجبور به پذيرش آن نمى كنى، اين دنيا، محل امتحان است، انسان خودش بايد راهش را انتخاب كند. كسى كه يهودى يا مسيحى است و نيمه شب سر به سجده مى گذارد، حقيقت اسلام را به او نشان مى دهى و او مسلمان مى شود.
از طرف ديگر، افرادى هستند كه مى دانند حقّ با اسلام است، امّا به علّت حفظ رياست خود، از قبول آن خوددارى مى كنند، تو با آن ها كارى ندارى، آن ها را به حال خود رها مى كنى، زيرا آن ها علم و آگاهى دارند، حقّ را شناخته اند و از روى لجاجت حقّ را نمى پذيرند، آن ها راه خود را اين گونه انتخاب كرده اند، دنيا و رياست دنيا را برگزيده اند.

* * *