فَاسْتَجَابَ لَهُمْ رَبُّهُمْ أَنِّي لَا أُضِيعُ عَمَلَ عَامِل مِنْكُمْ مِنْ ذَكَر أَوْ أُنْثَى بَعْضُكُمْ مِنْ بَعْض فَالَّذِينَ هَاجَرُوا وَأُخْرِجُوا مِنْ دِيَارِهِمْ وَأُوذُوا فِي سَبِيلِي وَقَاتَلُوا وَقُتِلُوا لاَُكَفِّرَنَّ عَنْهُمْ سَيِّئَاتِهِمْ وَلاَُدْخِلَنَّهُمْ جَنَّات تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الاَْنْهَارُ ثَوَابًا مِنْ عِنْدِ اللَّهِ وَاللَّهُ عِنْدَهُ حُسْنُ الثَّوَابِ (195 )
برايم دعاى بندگان مؤمن خود را ذكر كردى، من با دعاى آنان آشنا شدم و سعى مى كنم همواره اين دعا و مناجات را بخوانم.
تو دعاى آنان را مستجاب مى كنى، عمل هيچ كس (از مرد و زن) را بى مزد نمى گذارى، همه انسان ها هم نوع هستند و در نظر تو يكسانند.
مؤمنان زيادى در راه تو از وطن خود هجرت كردند و از خانه هاى خود رانده شدند، آنان به علّت ايمان به تو، آزار ديدند، با دشمنان تو جنگيدند و كشته شدند.
اكنون سوگند ياد مى كنى كه گناهانشان را ببخشى و آنان را در بهشت هايى وارد كنى كه در آنها نهرها جاريست، اين ثواب و پاداشى از جانب توست و به راستى كه بهترين پاداش ها، نزد توست كه هيچ پاداشى مانند آن نخواهد بود.

* * *