وَلَا يَحْزُنْكَ الَّذِينَ يُسَارِعُونَ فِي الْكُفْرِ إِنَّهُمْ لَنْ يَضُرُّوا اللَّهَ شَيْئًا يُرِيدُ اللَّهُ أَلَّا يَجْعَلَ لَهُمْ حَظًّا فِي الاَْخِرَةِ وَلَهُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ (176 ) إِنَّ الَّذِينَ اشْتَرَوُا الْكُفْرَ بِالاِْيمَانِ لَنْ يَضُرُّوا اللَّهَ شَيْئًا وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ (177 ) وَلَا يَحْسَبَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّمَا نُمْلِي لَهُمْ خَيْرٌ لاَِنْفُسِهِمْ إِنَّمَا نُمْلِي لَهُمْ لِيَزْدَادُوا إِثْمًا وَلَهُمْ عَذَابٌ مُهِينٌ (178 )
اكنون ديگر خطرى مدينه را تهديد نمى كند، دشمن از ترس لشكر اسلام فرار كرده است، پيامبر و يارانش به مدينه بازگشته اند، درست است كه جنگ اُحُد با درس هاى بزرگ آن به پايان آمد، امّا پيامبر اين روزها غمى بزرگ در دل دارد.
او سال هاى سال براى اين مردم زحمت كشيد، امّا روزى كه به جنگ اُحُد مى رفت، سيصد نفر از مسلمانان، تنهايش گذاشتند و ميانه راه به مدينه بازگشتند.
سيصد نفر يعنى حدود يك سوم سربازان لشكر او !
اين غم بزرگى براى پيامبر است، او سال هاى سال براى هدايت آنان زحمت كشيد، آنان را از كفر و بُت پرستى رهايى داد، امّا آنان در اين امتحان بزرگ، مردود شدند، آنان با اين كار خود، به سپاه كفر خدمت بزرگى نمودند و اگر يارى تو نبود، دشمن، اسلام را نابود كرده بود.
اكنون تو با پيامبرت سخن مى گويى:
اى محمّد !
براى چه غمناكى؟ هرگز براى آنانى كه در راه كفر شتاب كردند، غصّه نخور ! آنان هرگز نمى توانند به دين من ضررى بزنند، من آنان را به حال خود رها كردم و در حال نفاق يا كفر خواهند مُرد، من اراده كرده ام كه آنان در آخرت هيچ بهره اى از ثواب و پاداش نداشته باشند، عذابى سخت در انتظارشان است.
آنان كسانى هستند كه كفر را خريدند در عوض ايمان، آنان به من چه ضررى زده اند؟ به خود ضرر زده اند كه سعادت هميشگى را از دست دادند و نتيجه اين كارشان، آتش جهنّم است.
به آنان مهلت مى دهم و تصوّر مى كنند كه اين مهلت، برايشان خوب است و به واسطه آن مى توانند از لذّت هاى دنيا بهره ببرند، امّا اين خيال باطلى است، من به آنان مهلت مى دهم تا باز هم گناه كنند، به زودى در بدترين عذاب ها گرفتار خواهند شد.

* * *