قُلْ إِنْ تُخْفُوا مَا فِي صُدُورِكُمْ أَوْ تُبْدُوهُ يَعْلَمْهُ اللَّهُ وَيَعْلَمُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الاَْرْضِ وَاللَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْء قَدِيرٌ (29 ) يَوْمَ تَجِدُ كُلُّ نَفْس مَا عَمِلَتْ مِنْ خَيْر مُحْضَرًا وَمَا عَمِلَتْ مِنْ سُوء تَوَدُّ لَوْ أَنَّ بَيْنَهَا وَبَيْنَهُ أَمَدًا بَعِيدًا وَيُحَذِّرُكُمُ اللَّهُ نَفْسَهُوَاللَّهُ رَءُوفٌ بِالْعِبَادِ (30 )
برايم سخن گفتى كه من نبايد با كافران دوست باشم، نبايد محبّت آنان را به دل داشته باشم، در يك دل دو محبّت نمى گنجد، يا محبّت ايمان يا محبّت كفر، يا محبّت دوستان تو، يا محبّت دشمنان تو.
محبّت چيزى است كه در قلب من است، ممكن است من در جامعه اسلامى زندگى كنم ولى كافران را دوست بدارم، در ميان دوستان تو باشم ولى محبّت دشمنان تو را به دل داشته باشم، اينجاست كه مرا متوجّه نكته مهمّى مى كنى، مى گويى كه من به آنچه در دل شما مى گذرد آگاهم.
آرى، تو به آنچه در زمين و آسمان ها مى باشد، آگاهى دارى و تو بر همه چيز توانا هستى. هيچ چيز از تو پنهان نيست، تو همه چيز را مى دانى، از نيّت هاى دلم از خود من آگاه ترى، زيرا تو از خود من به من نزديك ترى.
بار ديگر مرا به ياد روز قيامت مى اندازى، روزى كه نتيجه اعمال خود را در مقابل چشم خود خواهم ديد. آن روز براى گناه كاران روز سختى خواهد بود، آنان مى بينند كه همه گناهانشان در پرونده اعمالشان ثبت شده است و هيچ عملى هر چند كوچك از قلم نيفتاده است، آنان در آن روز آرزو مى كنند كه اى كاش بين آنان و اعمالشان فاصله زيادى بود، اين نشانه آن است كه از اعمال و كردار خود پشيمان هستند، امّا پشيمانى آن روز ديگر سودى ندارد، آرزو مى كنند كه اى كاش نافرمانى تو را نمى كردند، تو بارها آن ها را از نافرمانى دستورات خودت بيم داده بودى، ولى آنان به سخنان تو گوش ندادند و راه شيطان را برگزيدند، تو خداى مهربانى هستى، چون بندگان خود را دوست داشتى، آنان را از شيطان و وسوسه هايش بيم دادى، افسوس كه عدّه اى فريب شيطان را خوردند، آنان از تو روى برتافتند و به راه شيطان رفتند، شيطانى كه دشمن قسم خورده انسان است ! [14]

* * *