لَنْ يَضُرُّوكُمْ إِلَّا أَذًى وَإِنْ يُقَاتِلُوكُمْ يُوَلُّوكُمُ الاَْدْبَارَ ثُمَّ لَا يُنْصَرُونَ (111 ) ضُرِبَتْ عَلَيْهِمُ الذِّلَّةُ أَيْنَ مَا ثُقِفُوا إِلَّا بِحَبْل مِنَ اللَّهِ وَحَبْل مِنَ النَّاسِ وَبَاءُوا بِغَضَب مِنَ اللَّهِ وَضُرِبَتْ عَلَيْهِمُ الْمَسْكَنَةُ ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ كَانُوا يَكْفُرُونَ بِآَيَاتِ اللَّهِ وَيَقْتُلُونَ الاَْنْبِيَاءَ بِغَيْرِ حَقّ ذَلِكَ بِمَا عَصَوْا وَكَانُوا يَعْتَدُونَ (112 )
تو مى دانى يهوديان همواره با ما جنگ خواهند داشت، اكنون وعده اى به ما مى دهى، اگر ما بر ايمان خود استوار بمانيم و به وظايفى كه تو برايمان بيان كردى، عمل كنيم، قطعاً بر يهوديان پيروز خواهيم شد.
آنان نمى توانند به ما آسيب جدّى برسانند، در ميدان جنگ، آنان فرار را بر قرار ترجيح مى دهند و كسى آن ها را يارى نخواهد كرد.
آنان هر جا بروند، به خوارى و ذلّت دچار مى شوند، آنان به خشم تو گرفتار شده اند و همواره در ذلّت خواهند بود. اين قانون توست كه اينجا از آن سخن مى گويى.
چرا تو سرنوشت آنان را چنين رقم زده اى؟ آنان به آيات تو كفر ورزيدند و پيامبران تو را مظلومانه به قتل رساندند، اين عقوبت، نتيجه نافرمانى آنهاست، آنان، گناه و معصيت را از حد و اندازه گذراندند و به چنين سرنوشتى مبتلا شدند.
البتّه تو براى آنان راه نجات را معيّن كرده اى، اگر آنان به عهد و پيمان خود وفا كنند، اين ذلّت و خوارى را از آنان برمى دارى، امّا عهد و پيمان آنان چيست؟ تو در تورات از آنان خواسته بودى كه با ظهور آخرين پيامبرت به او ايمان بياورند، اگر آنان دست از لجاجت خود بردارند و به تو و قرآن و پيامبر تو ايمان بياورند، به سعادت و رستگارى مى رسند.

* * *