أَفَلَمْ يَنْظُرُوا إِلَى السَّمَاءِ فَوْقَهُمْ كَيْفَ بَنَيْنَاهَا وَزَيَّنَّاهَا وَمَا لَهَا مِنْ فُرُوج (6 ) وَالاَْرْضَ مَدَدْنَاهَا وَأَلْقَيْنَا فِيهَا رَوَاسِيَ وَأَنْبَتْنَا فِيهَا مِنْ كُلِّ زَوْج بَهِيج (7 ) تَبْصِرَةً وَذِكْرَى لِكُلِّ عَبْد مُنِيب (8 ) وَنَزَّلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً مُبَارَكًا فَأَنْبَتْنَا بِهِ جَنَّات وَحَبَّ الْحَصِيدِ (9 ) وَالنَّخْلَ بَاسِقَات لَهَا طَلْعٌ نَضِيدٌ (10 ) رِزْقًا لِلْعِبَادِ وَأَحْيَيْنَا بِهِ بَلْدَةً مَيْتًا كَذَلِكَ الْخُرُوجُ (11 )
چرا آنان به آسمان بالاى سرشان نگاه نمى كنند تا ببينند كه تو چگونه آن را بنا كردى و چگونه آن را با ستارگان زينت دادى، در اين آسمان هيچ عيب و نقصى نيست و نشانه اى از قدرت توست.
زمين را گستردى و براى حفظ آرامش آن، بر روى آن كوه هاى محكم و استوار قرار دادى و انواع گياهان سبز و خرّم در آن روياندى.
هر بنده اى كه بخواهد به سوى تو بازگردد، وقتى به عظمت آسمان و زمين نگاه كند، بينش او افزون مى شود و از آن پند مى گيرد.
تو از آسمان باران پر بركت نازل مى كنى و به وسيله آن باغ هاى ميوه و دانه هاى گندم، جو و... مى رويانى تا انسان ها از آن غذاى خود را تهيّه كنند، تو درختان بلند خرما را آفريدى كه خوشه هاى منظّمى پر از خرما دارند، همه اين ها را تو آفريدى تا روزىِ انسان ها باشد.
چرا آنان به طبيعت نگاه نمى كنند؟ هر سال فصل زمستان زمين مرده است و گياهى سبز نيست، فصل بهار كه فرا مى رسد، باران را از آسمان نازل مى كنى، آن وقت است كه زمين را با گياهان زنده مى كنى.
تو همان خدايى هستى كه قدرت دارى از خاكى كه مرده بود و سرسبزى نداشت، اين همه گياهان را سبز كنى، رستاخيز نيز اين گونه است. تو مى توانى از همين خاك، مردگان را زنده كنى.
چرا بُت پرستان چشم خويش را بر عجايب اين دنيا بسته اند؟
در زمستان، درختان، چوبى خشكيده به نظر مى آيند، چه كسى از اين چوب، ميوه هاى خوشمزه و زيبا بيرون مى آورد؟ چه كسى دانه گندم را سبز مى كند و كشتزارى را چنان پديدار مى سازد؟ دانه گندم در دل خاك است، وقت بهار كه فرا مى رسد، جوانه مى زند و از دل خاك سر برمى دارد و رشد مى كند. اين ها همه نمونه هايى از قدرت توست.

* * *