وَلَقَدْ جَاءَ آَلَ فِرْعَوْنَ النُّذُرُ (41 ) كَذَّبُوا بِآَيَاتِنَا كُلِّهَا فَأَخَذْنَاهُمْ أَخْذَ عَزِيز مُقْتَدِر (42 ) أَكُفَّارُكُمْ خَيْرٌ مِنْ أُولَئِكُمْ أَمْ لَكُمْ بَرَاءَةٌ فِي الزُّبُرِ (43 ) أَمْ يَقُولُونَ نَحْنُ جَمِيعٌ مُنْتَصِرٌ (44 ) سَيُهْزَمُ الْجَمْعُ وَيُوَلُّونَ الدُّبُرَ (45 )
اكنون از سرنوشت فرعون و پيروان او سخن مى گويى، تو موسى(عليه السلام) را نزد آنان فرستادى، موسى(عليه السلام) معجزات زيادى آورد و آنان را از عذاب تو ترساند، امّا آنان سخن موسى(عليه السلام) را دروغ پنداشتند و به هشدارهاى او اعتنا نكردند و سرانجام تو با قدرت و اقتدار تمام، آنان را به عذاب سختى گرفتار كردى و آنان را در رود نيل غرق كردى.
اكنون درباره كافران مكّه سخن مى گويى، محمّد(صلى الله عليه وآله) براى آنان قرآن را خواند و آنان را از عذاب تو ترساند ولى آنان سخن او را دروغ پنداشتند، به راستى آيا آنان از قوم نوح(عليه السلام)قوى تر بودند؟ آيا قدرت آنان از قدرت قوم عاد و قوم ثمود و فرعونيان بيشتر بود؟
آنان بُت ها را مى پرستند و از پذيرفتن حقّ خوددارى مى كنند، آيا در كتاب هاى آسمانى امان نامه اى براى اين بُت پرستان آمده است؟ آنان به اين اميد هستند كه همديگر را يارى خواهند كرد و به يكديگر چنين مى گويند: "ما جماعتى متّحد و نيرومند و پيروز هستيم"، ولى به زودى جمع آنان پراكنده مى شود و شكست مى خورند و پا به فرار مى گذارند و دست از يارى يكديگر برمى دارند.

* * *

اين سوره، قبل از هجرت پيامبر نازل شده است. وقتى پيامبر به مدينه هجرت كرد، تعداد مسلمانان زياد شد، در سال دوم هجرى پيامبر به جنگ سپاه مكّه رفت و جنگ "بدر" روى داد. در آن جنگ، سپاه مكّه سه برابر مسلمانان بودند و تجهيزات جنگى زيادى همراه داشتند، تو به وعده خود عمل كردى مسلمانان را يارى كردى و آنان بر كافران پيروز شدند.
در آن جنگ، هفتاد نفر از بزرگان مكّه كشته شدند، ابوجهل يكى از آنان بود، او به سزاى عملش رسيد، ابوجهل همان كسى است كه بر سر پيامبر خاكستر مى ريخت و مسلمانان را شكنجه مى داد. در جنگ بدر كافران مكّه شكست سختى خوردند و هفتاد نفر از بزرگان آنان كشته شدند و هفتاد نفر از آنان نيز اسير شدند.
آرى، هر كس به تو توكّل كند، تو او را يارى مى كنى و او را تنها نمى گذارى، تو با قدرت بى پايان خود او را بر دشمنانش پيروز مى كنى، به راستى كه همه كارها در دست توست.

* * *