وَلَا تَكُونُوا كَالَّذِينَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنْسَاهُمْ أَنْفُسَهُمْ أُولَئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ (19 ) لَا يَسْتَوِي أَصْحَابُ النَّارِ وَأَصْحَابُ الْجَنَّةِ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ هُمُ الْفَائِزُونَ (20 )
از مؤمنان مى خواهى مانند كسانى نباشند كه تو را فراموش كردند و تو هم آنان را به "خود فراموشى" گرفتار كردى، آنان در لذّت ها و شهوت ها غرق شدند و هدف از آفرينش خود را فراموش كردند و اين گونه شد كه آنان از رحمت تو دور شدند، به راستى كه آنان مردمى تبهكار بودند.
تو هرگز در عذاب بندگان خود شتاب نمى كنى، به كسانى كه راه كفر و گناه را برگزيدند، فرصت مى دهى، امّا هرگز آنان از نظر تو پنهان نيستند. تو چند روزى به آنان مهلت مى دهى و آنان فكر مى كنند كه عذابى در كار نيست و سرانجامِ آنان با مؤمنان يكسان است، امّا اشتباه مى كنند، هرگز سرنوشت كافران با مؤمنان يكسان نيست. كافران در آتش جهنّم افكنده مى شوند و مؤمنان در بهشت در امن و امان خواهند بود.
آرى، اهل جهنّم و اهل بهشت يكسان نيستند، اهل بهشت، اهل رستگارى و سعادت مى باشند، بهشت پاداش آنان است، بهشتى كه نهرهاى آب در ميان باغ هاى آن جارى است، در آنجا هر چه بخواهند برايشان فراهم است.

* * *