وَجَاءَتْ كُلُّ نَفْس مَعَهَا سَائِقٌ وَشَهِيدٌ (21 )لَقَدْ كُنْتَ فِي غَفْلَة مِنْ هَذَا فَكَشَفْنَا عَنْكَ غِطَاءَكَ فَبَصَرُكَ الْيَوْمَ حَدِيدٌ (22 ) وَقَالَ قَرِينُهُ هَذَا مَا لَدَيَّ عَتِيدٌ (23 ) أَلْقِيَا فِي جَهَنَّمَ كُلَّ كَفَّار عَنِيد (24 ) مَنَّاع لِلْخَيْرِ مُعْتَد مُرِيب (25 ) الَّذِي جَعَلَ مَعَ اللَّهِ إِلَهًا آَخَرَ فَأَلْقِيَاهُ فِي الْعَذَابِ الشَّدِيدِ (26 )
در آن روز هم همراه هر انسانى دو فرشته خواهد بود، دو فرشته اى كه در دنيا اعمال انسان را مى نوشتند در روز قيامت نيز همراه او خواهند بود. آرى، وقتى كافر از قبر سر برمى دارد، اين دو فرشته به سراغ او مى روند، يكى از آن ها مأمور است تا او را براى حسابرسى به پيشگاه عدل تو بياورد و ديگرى هم به كردار و گفتار او گواهى مى دهد.
كافر صحنه هاى قيامت را كه مى بيند، وحشت مى كند، فرشتگان به او مى گويند: "تو از قيامت و رستاخيز، غافل بودى، امروز پرده از چشم تو برداشتيم و امروز چشم تو، بيناتر گرديد".
آرى وقتى كافر در دنيا بود، علاقه به دنيا و هوس هاى سركش و آرزوها، او را دچار غفلت كرده بودند و بر چشم دل او پرده اى انداخته بودند و قيامت را دروغ مى پنداشت، امّا وقتى سر از خاك بردارد، ديگر پرده هاى غفلت كنار مى رود و او ديگر نمى تواند قيامت را انكار كند، او عذاب تو را به چشم مى بيند، تو فرمان مى دهى تا فرشتگان او را به سوى جهنّم ببرند، ترس و وحشت، تمام وجودش را فرا مى گيرد، وقتى او به جهنّم مى رسد، درهاى جهنّم باز مى شود و او آتش هولناك جهنّم را مى بيند.
شخص كافر، دچار ترس و وحشت مى شود، فرشته اى كه مأمور نوشتن گناهانش بوده است به او مى گويد: "اين عذاب، نتيجه گناهان توست كه من آن را براى تو ثبت كرده ام". آن كافر هيچ سخنى نمى تواند بگويد، نه مى تواند فرار كند، نه كسى به او كمك مى كند.
همه كافران در كنار جهنّم ايستاده اند، در كنار هر كدام از آنان، دو فرشته اى كه در دنيا مأمور ثبت اعمال آن ها بوده اند، ايستاده اند. اينجاست كه تو به فرشتگان فرمان مى دهى تا هر كافر متكبّرى را در جهنّم افكنند.
آن روز هر كافرى كه مردم را از كار خوب باز مى داشت و به ديگران ستم مى كرد، در آتش جهنّم مى سوزد، هر كافرى كه در شك و ترديد بود و قيامت را دروغ مى پنداشت و بُت ها را مى پرستيد، گرفتار شعله هاى آتش مى شود.
آرى، در كنار هر كافر، آن دو فرشته ايستاده اند و چون تو فرمان مى دهى، كافر را در آتش مى اندازند.

* * *

آيه 24 اين سوره، معناى ديگرى هم دارد كه از آن به "بطنِ قرآن" ياد مى كنيم. "بطنِ قرآن" معنايى است كه از نظرها پنهان است: روزى پيامبر رو به يارانش كرد و اين آيه را خواند و سپس چنين فرمود: "وقتى روز قيامت فرا مى رسد، خدا همه انسان ها را در صحراى قيامت جمع مى كند، سپس من و على را صدا مى زند و به ما مى گويد: شما دو نفر برخيزيد و دشمنان خود را در آتش اندازيد".[10]
وقتى اين سخن پيامبر را شنيدم، به ياد مطلبى ديگر افتادم، اگر كسى در اين دنيا عمر طولانى كند و ساليان سال، عبادت خدا را به جا آورد و نماز بخواند و روزه بگيرد، هزار حجّ هم به جا آورد و سپس در كنار خانه خدا مظلومانه به قتل برسد، با اين همه، اگر ولايت اهل بيت(عليهم السلام)را انكار كند، خدا هيچ كدام از كارهاى او را قبول نمى كند و او وارد بهشت نمى شود.[11]
اين سخن پيامبر است: "هر كس بميرد و امام زمان خود را نشناسد، به مرگ جاهليّت مرده است".[12]
معلوم مى شود كسى كه مى خواهد به بهشت برود بايد در راه راست قدم بردارد، اگر كسى با پيامبر(صلى الله عليه وآله) و على(عليه السلام) دشمن باشد از راه راست دور افتاده است و در روز قيامت هم جايگاهش آتش جهنّم است.

* * *