اعْلَمُوا أَنَّمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا لَعِبٌ وَلَهْوٌ وَزِينَةٌ وَتَفَاخُرٌ بَيْنَكُمْ وَتَكَاثُرٌ فِي الاَْمْوَالِ وَالاَْوْلَادِ كَمَثَلِ غَيْث أَعْجَبَ الْكُفَّارَ نَبَاتُهُ ثُمَّ يَهِيجُ فَتَرَاهُ مُصْفَرًّا ثُمَّ يَكُونُ حُطَامًا وَفِي الاَْخِرَةِ عَذَابٌ شَدِيدٌ وَمَغْفِرَةٌ مِنَ اللَّهِ وَرِضْوَانٌ وَمَا الْحَيَاةُ الدُّنْيَا إِلَّا مَتَاعُ الْغُرُورِ (20 ) سَابِقُوا إِلَى مَغْفِرَة مِنْ رَبِّكُمْ وَجَنَّة عَرْضُهَا كَعَرْضِ السَّمَاءِ وَالاَْرْضِ أُعِدَّتْ لِلَّذِينَ آَمَنُوا بِاللَّهِ وَرُسُلِهِ ذَلِكَ فَضْلُ اللَّهِ يُؤْتِيهِ مَنْ يَشَاءُ وَاللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ (21 )
تو مى دانى كه محبّت و دلبستگى به دنيا، ريشه همه گناهان است، به همين خاطر در اينجا از حقيقت زندگى دنيا سخن مى گويى، اگر كسى خوب به زندگى دنيا دقّت كند مى فهمد كه دنيا چيزى غير از اين پنج چيز نيست:
"بازى"، "سرگرمى"، "زينت خواهى"، "فخرفروشى بين انسان ها"، "زياده خواهى در فرزندان و ثروت".
آيا انسان عاقل به اين چيزها، دل مى بندد؟
به راستى زندگى دنيا، همانند چيست؟ اين مثال دنيا است: باران بهارى مى بارد و گياهان زيادى از زمين مى رويند و كشاورزان خوشحال مى شوند، مدّتى مى گذرد، ديگر باران نمى بارد، گياهان زرد و خشك مى شوند و از بين مى روند، عمر انسان ها هم مانند گياهان است كه سرانجام به پايان مى رسد و مرگ به سراغ آنان مى آيد، البتّه انسان ها در روز قيامت بار ديگر زنده مى شوند و براى حسابرسى به پيشگاه تو مى آيند، كافران به عذاب سختى گرفتار مى شوند و مؤمنان نيز به بخشش و خشنودى تو مى رسند و در بهشت جاى مى گيرند.
آرى، همه در روز قيامت، نتيجه اعمال خود را خواهند ديد، سعادتمند كسى است كه در آن روز، از آتش جهنّم رهايى يابد و به بهشت رود، هر كس كه بهشت، منزل و جايگاه او باشد به زندگى واقعى رسيده است و گر نه زندگى دنيا چيزى جز كالايى فريبنده نيست و ارزشِ دل بستن ندارد.
اكنون كه حقيقت زندگى دنيا را براى انسان ها بيان كردى، از آنان مى خواهى تا براى طلب آمرزش بشتابند، اگر بتوانند عفو و بخشش تو را به دست بياورند، در روز قيامت بهشت در انتظارشان خواهد بود، بهشتى كه وسعت آن به اندازه آسمان ها و زمين است.
تو آن بهشت را براى كسانى آماده كرده اى كه به تو و پيامبرانت ايمان بياورند، بهشت، جايگاه ابدى مؤمنان است و آنان براى هميشه در آنجا از نعمت هاى زيباى تو بهره مى برند.
آرى، بهشت، فضل و نعمت توست، تو به هر كس كه بخواهى اين نعمت را عطا مى كنى، به راستى كه فضل و نعمت تو بسيار بزرگ است.

* * *

در آيه 20 حقيقت زندگى دنيا، در اين پنج امر خلاصه شده است: "بازى"، "سرگرمى"، "زينت خواهى"، "فخرفروشى بين انسان ها"، "كثرت طلبى در فرزندان و ثروت".
وقتى زندگى انسان را بررسى مى كنيم مى بينيم كه معمولاً انسان در هر مرحله اى از زندگى خود به دنبال يكى از اين پنج امر است، در اينجا پنج مرحله زندگى انسان را مى نويسم:
1 - از تولّد تا 8 سالگى: كودك در حالت بى خبرى است و بيشتر وقت او به "بازى" مى گذرد.
2 - از 8 تا 16 سالگى: نوجوان بيشتر به دنبال "سرگرمى" است و از تفكّر به مسائل جدّى به دور است.
3 - از 16 سالگى تا 24 سالگى: جوان كه در شور و عشق جوانى گرفتار شده است به "زينت خواهى" رو مى آورد و به فكر لباس زيباتر، مدل موى بهتر و.... مى باشد.
4 - از 24 سالگى تا 32 سالگى: در اين دوران، انسان به دنبال كسب مقام است و مى خواهد به هر وسيله اى كه شده برترى خود را به ديگران ثابت كند و به آنان فخر بفروشد.
5 - از 32 سالگى تا 40 سالگى: در اين دوران، انسان به فكر زياد كردن مال و فرزندان است. او همه تلاش خود را براى جمع كردن ثروت بيشتر صرف مى كند.
وقتى انسان به سنّ چهل سالگى مى رسد، كم كم به پُختگى مى رسد و مى فهمد كه دنيا به هيچ كس وفا نمى كند و آماده مى شود تا براى سفر قيامت خود توشه اى برگيرد.
البتّه بعضى از انسان ها ممكن است عمرشان از چهل سال گذشته باشد ولى هنوز هم به دنبال لباس زيباتر باشند، چنين انسانى اگر چه عمرش از چهل سال گذشته است، امّا عقل او هنوز به چهل سال نرسيده است. اگر كسى پايش لب گور است ولى هنوز هم به فكر ثروت بيشتر است، عقل او، چهل ساله نشده است، او فريب زندگى دنيا را خورده است و به راستى كه چقدر اين دنيا، فريبنده است !

* * *