يَوْمَ يَبْعَثُهُمُ اللَّهُ جَمِيعًا فَيَحْلِفُونَ لَهُ كَمَا يَحْلِفُونَ لَكُمْ وَيَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ عَلَى شَيْء أَلَا إِنَّهُمْ هُمُ الْكَاذِبُونَ (18 )
در روز قيامت تو همه انسان ها را زنده مى كنى و آنان براى حسابرسى به پيشگاه تو مى آيند، همه به صف مى ايستند و منتظرند تا حسابرسى آغاز گردد، منافقان نگاه مى كنند، زمين و آسمان پر از فرشتگان است، هيچ كس راه فرارى ندارد، فرشتگان غُل و زنجيرهاى آهنين بر گردن كافران مى اندازند و آنان را با صورت بر روى زمين مى كشند و به سوى جهنّم مى برند.
ترس و وحشت، همه وجود منافقان را دربرمى گيرد، آن وقت است كه به دروغ سوگند مى خورند كه ما به قرآن و پيامبر ايمان داشتيم. آرى، منافقان همان گونه كه در دنيا سوگند مى خوردند، در آن روز هم سوگند ياد مى كنند و فكر مى كنند با اين كار مى توانند از عذاب جهنّم نجات يابند، امّا اين خيالى خام است، تو مى دانى كه آنان دروغ مى گويند.
آن وقت است كه تو فرمان مى دهى تا فرشتگان آنان را به سوى جهنّم ببرند و آنان را در گوشه تنگ و تاريكى از جهنّم جاى دهند، در آنجا شراره هاى آتش و مس گداخته بر سرشان ريخته مى شود.

* * *