أَفَرَأَيْتُمْ مَا تَحْرُثُونَ (63 ) أَأَنْتُمْ تَزْرَعُونَهُ أَمْ نَحْنُ الزَّارِعُونَ (64 ) لَوْ نَشَاءُ لَجَعَلْنَاهُ حُطَامًا فَظَلْتُمْ تَفَكَّهُونَ (65 )إِنَّا لَمُغْرَمُونَ (66 ) بَلْ نَحْنُ مَحْرُومُونَ (67 )
از انسان ها مى خواهى تا به كشتزار خود و آنچه در زمين مى كارند، فكر كنند، آيا آن ها دانه را مى رويانند يا تو اين كار را مى كنى؟
اگر تو بخواهى مى توانى كشتزار آنان را بخشكانى و آنان حيرت زده، آه از نهاد برآورند و به يكديگر بگويند: "ما در خسارت سنگينى قرار گرفتيم و از رزق و روزى محروم شده ايم".
آرى، غذاى انسان ها وابسته به گياهان است، اگر گياهان نباشند، هيچ حيوانى هم زنده نمى ماند، امّا رشد گياهان بسيار عجيب است، خدا درون دانه، يك سلول زنده بسيار كوچك قرار داده است، وقتى دانه در شرايط مناسب قرار گرفت، جوانه مى زند و ريشه مى دواند و پس از مدّتى ساقه و خوشه مى سازد.
خدايى كه توانايى دارد دانه كوچكى را تبديل به گياهى سرسبز و زيبا كند، قدرت آن را دارد كه انسان را بار ديگر زنده كند.

* * *