لَا تَجِدُ قَوْمًا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الاَْخِرِ يُوَادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَلَوْ كَانُوا آَبَاءَهُمْ أَوْ أَبْنَاءَهُمْ أَوْ إِخْوَانَهُمْ أَوْ عَشِيرَتَهُمْ أُولَئِكَ كَتَبَ فِي قُلُوبِهِمُ الاِْيمَانَ وَأَيَّدَهُمْ بِرُوح مِنْهُ وَيُدْخِلُهُمْ جَنَّات تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الاَْنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ أُولَئِكَ حِزْبُ اللَّهِ أَلَا إِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْمُفْلِحُونَ (22 )
در يك دل، دو محبّت نمى گنجد !
يكى را انتخاب كنيد: يا محبّت من يا محبّت شيطان !
يا محبّت دوستان من يا محبّت دوستان شيطان !
اين سخن تو با مؤمنان است.
مسلمانان در مدينه هستند، عدّه اى از آنان از مكّه به مدينه هجرت كرده اند كه به آنان "مهاجران" مى گويند. زمان امتحان نزديك است !
به زودى سپاهى از سوى كفّار به سوى مدينه مى آيد، در آن سپاه عدّه اى از اقوام اين مهاجران هستند، مهاجرانى كه به تو ايمان آورده اند بايد در برابر پدر و پسر و برادر و اقوام خود، دست به شمشير ببرند، لحظه اى است كه ايمان با كفر روبرو مى شود، به راستى مهاجران چه خواهند كرد؟ آيا به خاطر تو با آنان دشمنى خواهند كرد؟
اكنون اين آيه را نازل مى كنى و با آنان سخن مى گويى: "مؤمنان با دشمنان من و دشمنان پيامبر من، دوستى نمى كنند هرچند آن دشمنان، پدران، پسران، برادران يا اقوام آنان باشند".
مؤمنان مى دانند كه محبّت به بستگان و نزديكان، بسيار خوب است و نشانه زنده بودن عواطف انسانى است، امّا وقتى اين محبّت، رو در روى محبّت تو قرار گيرد، ارزش خود را از دست مى دهد.
مؤمنان با خود مى گويند: "كسى كه شمشير به دست گرفته است و به جنگ پيامبر آمده است، دشمن است هر چند پدر يا پسر من باشد". آرى، آن مؤمنان در اين امتحان سربلند بيرون آمدند و اين به خاطر آن بود كه تو ايمان را در دل هاى آنان، ثابت و محكم كرده بودى و با نور ايمان، آنان را تأييد كردى.[125]
مؤمنان مى دانستند دير يا زود، مرگ سراغ آنان مى آيد و در آن لحظه، هيچ چيز به كار آن ها نمى آيد، فقط ايمان به توست كه مى تواند مايه نجات باشد، پدر، فرزند، همسر و برادر، هيچ كارى نمى توانند كنند. مؤمن واقعى كسى است كه بر سر دو راهىِ حقّ و باطل، عشق به فرزند و خويشاوندان و عشق به امور اقتصادى، او را از تو جدا نكند.
تو در روز قيامت به آنان پاداش بزرگى مى دهى و آنان را به بهشتى وارد مى كنى كه از زير درختان آن، نهرهاى آب جارى است. تو از آنان خشنود هستى و آنان نيز از تو خشنودند. آنان از حزب تو مى باشند و به راستى كه حزب تو، رستگار و سعادتمند است.
چه سعادتى از اين بالاتر كه تو از آنان خشنود هستى و آنان نيز از تو خشنودند، اين همان رستگارى بزرگ است كه لذّت معنوى آن از همه بهشت و هر چه در آن است، بالاتر است.[126]