إِنَّمَا النَّجْوَى مِنَ الشَّيْطَانِ لِيَحْزُنَ الَّذِينَ آَمَنُوا وَلَيْسَ بِضَارِّهِمْ شَيْئًا إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ (10 )
وقتى عدّه اى از بستگان و عزيزان مؤمنان به جنگ با دشمنان مى رفتند، منافقان در مسجد دور هم جمع مى شدند و با هم محرمانه سخن مى گفتند و به مؤمنان اشاره مى كردند و سخنانى مى گفتند و با اين كار مؤمنان را مى آزردند.
مؤمنان وقتى به منافقان نگاه مى كردند، فكر مى كردند كه خبرى ناراحت كننده در پيش است. مؤمنان با خود مى گفتند: "چرا منافقان اين گونه محرمانه سخن مى گويند؟ آنان از چه چيزى خبر دارند كه ما از آن بى خبريم؟ آيا اتّفاقى براى عزيزان ما افتاده است ! آيا آنان در جنگ شكست خورده اند؟"
اينجا بود كه تو اين آيه را نازل كردى: "اى مؤمنان ! گفتگوى محرمانه اى كه منافقان با يكديگر دارند، وسوسه اى است شيطانى. شيطان آنان را به اين كار فرا مى خواند تا شما را غمگين سازد، بدانيد كه منافقان نمى توانند به شما ضررى برسانند، هيچ ضررى به شما نمى رسد مگر به اذن من. شما بر من توكّل كنيد و از هيچ چيز نهراسيد".
آرى، مؤمنان فهميدند كه سخنان منافقان چيزى جز وسوسه ها و خيالات شيطانى نيست و حقيقت ندارد، منافقان اين گونه مى خواهند مؤمنان را آزار بدهند، امّا تو يار و ياور مؤمنان هستى و اگر آنان به تو توكّل كنند، هيچ خطرى آنان را تهديد نمى كند.

* * *