وَأَصْحَابُ الشِّمَالِ مَا أَصْحَابُ الشِّمَالِ (41 )فِي سَمُوم وَحَمِيم (42 ) وَظِلّ مِنْ يَحْمُوم (43 )لَا بَارِد وَلَا كَرِيم (44 ) إِنَّهُمْ كَانُوا قَبْلَ ذَلِكَ مُتْرَفِينَ (45 ) وَكَانُوا يُصِرُّونَ عَلَى الْحِنْثِ الْعَظِيمِ (46 ) وَكَانُوا يَقُولُونَ أَئِذَا مِتْنَا وَكُنَّا تُرَابًا وَعِظَامًا أَئِنَّا لَمَبْعُوثُونَ (47 ) أَوَآَبَاؤُنَا الاَْوَّلُونَ (48 )
از "پيشگامان" و "خوشبختان" سخن گفتى، اكنون وقت آن است كه از "بدبختان" سخن بگويى و به راستى كه چقدر آنان بدبخت هستند ! آنان كسانى هستند كه راه كفر را برگزيدند و در روز قيامت ميان "آتش سوزان" و "آب جوشان" خواهند بود.
منظور از آتش سوزان، "جهنّم" است، منظور از آب جوشان، "حميم" است. وقتى كه در آتش جهنّم مى سوزند و تشنگى بر آنان غلبه مى كند و فرياد سرمى دهند و آب مى طلبند، تو فرمان مى دهى تا فرشتگان آنان را به "چشمه حَميم" مى برند.
چشمه حَميم جزئى از جهنّم است امّا در آنجا شعله آتشى نيست، چشمه آب جوشانى مى جوشد كه هم داغ است و هم متعفّن و آلوده !
آنان بسيار تشنه اند، چاره اى ندارند، از اين آب مى نوشند و دهان و گلو و درون آنان مى سوزد.
اين برنامه اى براى عذاب آنان است: سوختن در آتش جهنّم، تشنگى، رفتن به سمت چشمه حميم، بازگشت به جهنّم، تشنگى، بازگشت به سمت چشمه حميم... اين ماجرا ادامه دارد.[85]
بدبختان زير سايه هاى بلند شده از دودهاى تيره خواهند بود، امّا اين سايه، نه خنك است و نه آرام بخش ! عذاب براى يك لحظه هم از آنان برداشته نمى شود.
آنان كسانى بودند كه در دنيا خوشگذرانى مى كردند و بُت ها را مى پرستيدند و براى تو شريك قرار مى دادند، آنان بر اين سخن خود اصرار و لجاجت مى كردند.
آنان با اين كه حقّ را شناختند به آن ايمان نياوردند، آنان روز قيامت را دروغ مى پنداشتند و مى گفتند: "چگونه ممكن است وقتى مرديم و به مشتى خاك و استخوان تبديل شديم، زنده شويم؟ پدران و نياكان ما همه مردند و بدن هاى آنان پوسيد، آيا آنان زنده مى شوند؟".

* * *