الَّذِينَ يَجْتَنِبُونَ كَبَائِرَ الاِْثْمِ وَالْفَوَاحِشَ إِلَّا اللَّمَمَ إِنَّ رَبَّكَ وَاسِعُ الْمَغْفِرَةِ هُوَ أَعْلَمُ بِكُمْ إِذْ أَنْشَأَكُمْ مِنَ الاَْرْضِ وَإِذْ أَنْتُمْ أَجِنَّةٌ فِي بُطُونِ أُمَّهَاتِكُمْ فَلَا تُزَكُّوا أَنْفُسَكُمْ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنِ اتَّقَى (32 ) أَفَرَأَيْتَ الَّذِي تَوَلَّى (33 )
از پاداش نيكى كه به نيكوكاران مى دهى، ياد كردى، بهشت پاداش آنان است، بهشتى كه نهرهاى آب در ميان باغ هاى آن جارى است، در آنجا هر چه بخواهند برايشان فراهم است.
اكنون مى خواهى از ويژگى آن نيكوكاران برايم سخن بگويى، آنان كسانى هستند كه از گناهان بزرگ و زشتى ها دورى مى كنند، اگر از آنان گناهى سر زد، زود توبه مى كنند و از تو طلب بخشش مى كنند كه بخشش تو وسيع است و آنان را مى بخشى.
تو آن خدايى هستى كه به همه رفتار و كردار بندگانت آگاهى دارى، تو آن ها را آفريدى، ذرّات وجود انسان را از خاك برگرفتى، زمانى كه انسان را در رحم مادرش قرار دادى و او را رشد دادى، تو از همه چيز آگاهى، مى دانى چه كسى خوب و چه كسى بد است، ديگر نياز نيست كسى خودستايى كند و به مردم بگويد: "من چقدر نماز خواندم، چقدر روزه گرفتم"، تو پرهيزكاران را بهتر مى شناسى.

* * *

مؤمنان از گناهان بزرگ دورى مى كنند. گناهان به دو دسته تقسيم مى شوند:
الف. گناه كوچك (گناه صغيره)
به گناهانى كه در قرآن درباره آنان وعده آتش داده نشده است، گناه كوچك يا صغيره مى گويند.
ب. گناه بزرگ (گناه كبيره)
به هر گناهى كه از نظر تو، بزرگ و پر اهميّت است، گناه بزرگ مى گويند، در قرآن براى بعضى از گناهان، وعده آتش جهنّم داده شده است.
اين فهرست گناهان كبيره است:
1 - شرك و بُت پرستى 2 - نااميدى از رحمت و مهربانى خدا 3 - ايمن دانستن خود از عذاب خدا 4 - عاق پدر و مادر شدن (نارضايتى پدر و مادر از انسان) 5 - كشتن بى گناه، خودكشى 6 - جادوگرى 7 - نسبت دادن زنا به زنان پاك 8 - خوردن مال يتيم 9 - فرار از ميدان جنگ 10 - رباخوارى 11 - زنا (همجنس بازى و خودارضايى نيز گناه كبيره است) 12 - سوگند دروغ 13 - خيانت در امانت هاى مردم 14 - ندادن زكات واجب 15 - گواهى ناحق دادن، كتمان شهادت، (كتمان شهادت يعنى: در جايى كه بايد شهادت بدهم، از اين كار، خوددارى كنم) 16 - شرابخوارى 17 - ترك عمدى نماز 18 - ترك عمدى هر عملى كه خدا واجب كرده است 19 - قطع ارتباط با خويشان (صله ارحام نكردن). 20 - اصرار بر گناهان صغيره 21 - غيبت كردن مؤمنان.[54]

* * *

مؤمن تلاش مى كند كه از گناه كبيره دورى كند، امّا ممكن است شيطان او را وسوسه كند و او گناه كبيره اى را انجام دهد، ولى نكته مهم اين است كه او از گناه، پشيمان مى شود و توبه مى كند و گذشته خود را جبران مى كند.
كسى كه گناه نمى كند، معصوم است، پيامبران و دوازده امام، معصوم بودند و از همه گناهان به دور بودند، ممكن است مؤمن به گناهى آلوده شود، ولى او پس از ارتكاب گناه، خيلى زود پشيمان مى شود.
نكته مهم اين است: روح و جان مؤمن، پاك است، قلب او از آلودگى به دور است، گاهى وسوسه اى او را به گناه فرا مى خواند، امّا هرگز با روح و جان مؤمن، عجين نمى شود.
كسى كه گناه مى كند و از گناه خود، خوشحال است و به آن افتخار مى كند، "مُجرم" است، او با گناه مى خواهد دشمنى خود را با دين خدا نشان دهد، چنين كسى هرگز به بهشت نخواهد رفت.
ولى مؤمن اگر گناهى كرد، پشيمان مى شود، اشك مى ريزد، خود را سرزنش مى كند و از خدا مى خواهد گناهش را ببخشد. خدا گناه او را مى بخشد كه او بخشنده و مهربان است.

* * *

اكنون كه اين مطالب را دانستم، يك بار ديگر اين آيه را مرور مى كنم:
مؤمنان كسانى هستند كه از گناهان كبيره و زشتى ها دورى مى كنند، البتّه ممكن است كه مؤمنان گاهى به سوى گناه كبيره و زشتى ها بروند، امّا به زودى از كار خود پشيمان مى شوند و توبه مى كنند، روح و جان آنان با گناه بيگانه است، گاهى فريب وسوسه شيطان را مى خورند ولى زود پشيمان مى شوند و به درگاه خدا توبه مى كنند.