إِنَّ الْمُصَّدِّقِينَ وَالْمُصَّدِّقَاتِ وَأَقْرَضُوا اللَّهَ قَرْضًا حَسَنًا يُضَاعَفُ لَهُمْ وَلَهُمْ أَجْرٌ كَرِيمٌ (18 )
عدّه اى تصوّر مى كردند كه دين امرى فردى است و فقط به ارتباط انسان با تو مى پردازد، براى همين آنان دلشان را به نماز و روزه خوش مى كردند و از جامعه جدا مى شدند، امّا تو در قرآن، دين واقعى را بيان كردى و بارها از مسلمانان خواستى به فكر ديگران باشند.
در اين آيه هم از مردان و زنانى كه صدقه مى دهند و در راه تو، ثروت خود را به تو قرض مى دهند، سخن مى گويى و به آنان وعده مى دهى كه به آنان چندين برابر پاداش خواهى داد و اجر سودمند، نصيب آنان خواهى كرد، بهشت جاودان، همان اجر سودمند است.[100]
وقتى اين آيه را مى خوانم مى فهمم كه مسلمان واقعى كسى است كه هم نماز بخواند و هم در متن جامعه باشد، اگر نيازمندى را ديد به او كمك كند، اگر كسى از او قرض خواست به اندازه توانش به او، قرض دهد، كسى كه به مؤمنى قرض دهد، مثل اين است كه به تو قرض داده است.
آرى، تو دوست ندارى كه من در جستجوى معنويّت و كمال به كنجِ عزلت پناه ببرم بلكه بايد در متن جامعه حضور پيدا كنم و نسبت به ديگران احساس مسئوليّت داشته باشم.

* * *