فَوَرَبِّ السَّمَاءِ وَالاَْرْضِ إِنَّهُ لَحَقٌّ مِثْلَ مَا أَنَّكُمْ تَنْطِقُونَ (23 )
در آيه 6 چنين خواندم: "بدانيد كه روز قيامتى كه به شما وعده داده شده است، راست است، آن روز، روز پاداش و كيفر است و سرانجام فرا مى رسد".
سپس از بهشت و جهنّم مطالبى خواندم، از نعمت هايى كه به مؤمنان مى دهى و از عذابى كه در انتظار كافران است، اكنون سخن خود را اين گونه ادامه مى دهى: "قسم به من كه خداى آسمان و زمين هستم كه قيامت، حقّ و حقيقت است و در آن شكى نيست".
به راستى چه چيزى براى انسان، خيلى واضح و روشن است؟
توانايى سخن گفتن !
انسان سخن مى گويد، هيچ كس در اين توانايى، شك ندارد، اين مطلب يقينى است، قيامت هم اين گونه است، هيچ شكى در آن وجود ندارد، در آن روز، همه انسان ها زنده مى شوند، اين مطلب، واضح و روشن است.
وقتى انسانى سخن مى گويد، به سخن گفتن خود يقين دارد و هيچ وقت شك نمى كند كه آيا مى تواند سخن بگويد يا نه، اين مطلب براى او بسيار واضح است، روز قيامت، عدالت تو را تكميل مى كند، اگر قيامت نباشد، چه فرقى ميان خوب و بد است؟ بعضى در اين دنيا، به همه ظلم مى كنند و به حقّ ديگران تجاوز مى كنند و زندگى راحتى براى خود دست و پا مى كنند و پس از مدّتى مى ميرند، پس كِى بايد نتيجه ظلم خود را ببينند؟
آنان كه روز قيامت و معاد را انكار مى كنند، مى گويند انسان پس از مرگ، نيست و نابود مى شود و همه چيز براى او تمام مى شود. چگونه ممكن است سرانجام انسان هاى خوب با سرانجام انسان هاى بد، يكسان باشد؟ اگر قيامت نباشد، عدالت تو بى معنا مى شود، تو هرگز بر بندگانت ظلم نمى كنى، براى همين قيامت را حتماً برپا مى كنى. در برپايى قيامت، هيچ شكى نيست.