وَالَّذِينَ جَاءُوا مِنْ بَعْدِهِمْ يَقُولُونَ رَبَّنَا اغْفِرْ لَنَا وَلاِِخْوَانِنَا الَّذِينَ سَبَقُونَا بِالاِْيمَانِ وَلَا تَجْعَلْ فِي قُلُوبِنَا غِلًّا لِلَّذِينَ آَمَنُوا رَبَّنَا إِنَّكَ رَءُوفٌ رَحِيمٌ (10 )
در اينجا از ياران پيامبر ياد كردى و مهاجران و انصار را مدح كردى:
مهاجران، اوّلين كسانى بودند كه به پيامبر ايمان آوردند، آنان در راه تو سختى هاى زيادى تحمّل كردند و بارها به دست بُت پرستان شكنجه شدند ولى از يارى پيامبر دست برنداشتند. وقتى پيامبر به مدينه هجرت كرد، آنان هم از تمام زندگى خود گذشتند و با دست خالى به آن شهر هجرت كردند.
انصار هم به يارى پيامبر آمدند و شهر خود را مركز ايمان قرار دادند، آنان به پيامبر و مهاجران، پناه دادند و دين تو را يارى كردند.
آرى، مهاجران و انصار، دو ركن اساسى جامعه اسلامى مدينه بودند، آنان به يكديگر يارى مى رساندند و نسبت به هم احساس وظيفه مى كردند.
اكنون مى خواهى از مسلمانان تا روز قيامت ياد كنى و آنان را مدح كنى و ويژگى آنان را بيان كنى. مسلمانانى كه بعد از مهاجران و انصار مى آيند چنين مى گويند: "خدايا ! ما و برادرانمان را كه در ايمان بر ما پيشى گرفتند، بيامرز ! خدايا ! كينه كسانى كه ايمان آوردند را در دل هاى ما قرار مده، خدايا ! دعاى ما را مستجاب كن كه تو بخشنده و مهربان هستى".
آرى، آنان در جستجوى بخشش و غفران تو هستند و به كسانى كه در ايمان بر آنان پيشى گرفته اند، احترام مى گذارند و از كينه و دشمنى با مؤمنان به دور هستند.

* * *