أَمْ لَهُمْ إِلَهٌ غَيْرُ اللَّهِ سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا يُشْرِكُونَ (43 ) وَإِنْ يَرَوْا كِسْفًا مِنَ السَّمَاءِ سَاقِطًا يَقُولُوا سَحَابٌ مَرْكُومٌ (44 )
وقتى عذاب تو فرا رسد، هيچ چيز نمى تواند آنان را نجات دهد، آيا بُت ها به آنان وعده داده اند كه آنان را يارى كنند؟ هيچ خدايى غير از تو نيست، اين بت ها، نه نفعى مى رسانند و نه ضررى !
بت ها هرگز شريك تو نيستند، تو بالاتر از آن هستى كه شريك داشته باشى.
كافران آن چنان گرفتار لجاجت شده اند كه اگر با چشم ببينند عذابى آسمانى نازل مى شود، باز مى گويند: "توده ابرى باران زا به سوى ما مى آيد".

* * *

چقدر آنان شبيه قوم "عاد" هستند، تو هود(عليه السلام) را براى هدايت آنان فرستادى، امّا آنان به او ايمان نياوردند و بر كفر و بُت پرستى خود اصرار نمودند و سرانجام خدا طوفانى سهمگين را براى هلاكت آنان فرستاد.
آنان وقتى نگاه به افق كردند، سياهى طوفان را ديدند و خيال كردند كه ابرى باران زا به سوى سرزمين آنان مى آيد و بسيار خوشحال شدند و فكر كردند كه بارانى پربركت در راه است.
اينجا بود كه هود(عليه السلام) به آنان رو كرد و گفت: "بارانى در كار نيست، آنچه شما مى بينيد عذاب است".[31]
بزرگان مكّه هم اين چنين بودند، اگر خدا عذابى آسمانى را براى آنان مى فرستاد، آنان مى گفتند كه باران پربركتى در راه است، آنان آن عذاب سياه را كه در آسمان آشكار مى شود، ابرهاى باران زا تصوّر مى كردند و اين گونه خود را فريب مى دادند.

* * *