وَاسْتَمِعْ يَوْمَ يُنَادِ الْمُنَادِ مِنْ مَكَان قَرِيب (41 ) يَوْمَ يَسْمَعُونَ الصَّيْحَةَ بِالْحَقِّ ذَلِكَ يَوْمُ الْخُرُوجِ (42 ) إِنَّا نَحْنُ نُحْيِي وَنُمِيتُ وَإِلَيْنَا الْمَصِيرُ (43 ) يَوْمَ تَشَقَّقُ الاَْرْضُ عَنْهُمْ سِرَاعًا ذَلِكَ حَشْرٌ عَلَيْنَا يَسِيرٌ (44 ) نَحْنُ أَعْلَمُ بِمَا يَقُولُونَ وَمَا أَنْتَ عَلَيْهِمْ بِجَبَّار فَذَكِّرْ بِالْقُرْآَنِ مَنْ يَخَافُ وَعِيدِ (45 )
وقتى محمّد(صلى الله عليه وآله) براى بُت پرستان از روز قيامت سخن مى گفت، آنان مى گفتند: "محمّد خواب پريشان ديده است كه اين سخنان را مى گويد، او دروغگويى بيش نيست".
تو از محمّد(صلى الله عليه وآله) مى خواهى تا در برابر سخنان آنان صبر كند، تو به آنان مهلت مى دهى و در عذابشان شتاب نمى كنى، امّا سرانجام روز قيامت فرا مى رسد و آن روز براى آنان، روز سختى خواهد بود. تو از محمّد(صلى الله عليه وآله)مى خواهى منتظر روزى باشد كه ندا دهنده اى از جايى بسيار نزديك ندا مى دهد. آن ندا دهنده، همان اسرافيل است كه در صور مى دمد.
اسرافيل دو بار در صور خود مى دمد، در صور اوّل، كه نزديك برپايى قيامت است همه مى ميرند و نابود مى شوند.
وقتى تو مى خواهى قيامت را برپا كنى، اسرافيل را زنده مى كنى و او در صور خود مى دمد، اين همان صيحه آسمانى است با هدفى خاص كه در همه جا مى پيچد و همه آن را مى شنوند.
روز قيامت، روزى است كه همه زنده مى شوند و از قبرهاى خود خارج مى شوند. تو همان خدايى هستى كه زنده مى كنى و مى ميرانى، تو بر هر كارى توانا هستى، انسان ها را زنده مى كنى و آنان براى حسابرسى به پيشگاه تو مى آيند.
آرى، تو فرمان مى دهى و زمين شكافته مى شود، همه به سرعت از قبرها خارج مى شوند و همه در صحراى قيامت جمع مى شوند، به راستى كه زنده كردن و جمع كردن انسان ها براى تو، كارى آسان است.
تو به رفتار همه بندگانت آگاهى دارى، تو مى دانى كه كافران به محمّد(صلى الله عليه وآله)چه سخنان ناروايى نسبت دادند، محمّد(صلى الله عليه وآله)آنان را از عذاب قيامت ترساند و آنان او را ديوانه و دروغگو خواندند، تو از محمّد(صلى الله عليه وآله)مى خواهى كه وظيفه خود را انجام دهد و پيام تو را به انسان ها برساند.
آرى، محمّد(صلى الله عليه وآله) وظيفه ندارد كه كافران را به اجبار، مؤمن كند، وظيفه او تنها رساندن پيام تو است و بس ! تو از او مى خواهى تا با قرآن، كسانى كه از عذاب قيامت مى ترسند را پند و موعظه كند، كسانى كه به قيامت ايمان دارند، از آن روز بيم دارند و به فكر اين هستند كه توشه اى براى آن روز آماده كنند.
تو از محمّد(صلى الله عليه وآله) مى خواهى تا آن كافران را به حال خود رها كند، آنان اسير تعصّب و لجاجت شده اند، سخن گفتن با آنان فايده اى ندارد، مهم اين بود كه حقّ براى آنان آشكار شود و پيام حقّ به گوش آنان برسد، وقتى آنان تصميم گرفته اند كه ايمان نياورند، بايد ديگر آن ها را به حال خود رها كرد.[18]