وَمَا لَكُمْ لَا تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَالرَّسُولُ يَدْعُوكُمْ لِتُؤْمِنُوا بِرَبِّكُمْ وَقَدْ أَخَذَ مِيثَاقَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ (8 )هُوَ الَّذِي يُنَزِّلُ عَلَى عَبْدِهِ آَيَات بَيِّنَات لِيُخْرِجَكُمْ مِنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّورِ وَإِنَّ اللَّهَ بِكُمْ لَرَءُوفٌ رَحِيمٌ (9 )
تو در انسان نور فطرت را قرار دادى و استعداد درك حقيقت توحيد و يكتاپرستى را عنايت كردى. همه انسان ها داراى روح توحيد هستند، فطرت آنان بيدار است و با آن مى توانند تو را بشناسند و به سوى تو رهنمون شوند.
درست است كه شيطان هر لحظه انسان را وسوسه مى كند و او را به گمراهى مى كشاند، امّا آمادگى براى ايمان به تو، در وجود همه هست، تو در همه انسان ها، حسّ درونى را به امانت گذاشته اى كه آن حس، آن ها را به سوى تو فرا مى خواند.
نور فطرت مى تواند سبب رستگارى انسان ها شود. در واقع، اين نور، سرمايه ارزشمندى براى انسان است. پيامبران تو با توجّه به اين سرمايه، انسان ها را به سوى تو فرا خواندند.
اين سخن تو با همه است: چرا به يكتايى من و پيامبرى محمّد(صلى الله عليه وآله)ايمان نمى آوريد؟
تو محمّد(صلى الله عليه وآله) را فرستادى تا همه را به سوى ايمان فرا خواند و از همه از راه فطرت پيمان گرفته اى. تو فطرت انسان را به گونه اى آفريده اى كه وقتى دليل قانع كننده مى يابد، در برابر آن تسليم مى گردد، محمّد(صلى الله عليه وآله) با قرآن كه معجزه اى آشكار و جاودانه است، آمده است و همه را به يكتاپرستى فرا مى خواند، اگر كسى دنبال دليل باشد، بايد به او ايمان آورد.
محمّد(صلى الله عليه وآله) از همه خواست كه اگر در قرآن، شك دارند فقط يك سوره مانند آن بياورند، قرآن، سخن و كلام توست. معجزه اى بزرگ و شكست ناپذير !
معجزه اى براى الآن و آينده !
اگر همه انسان ها و جنّ ها هم جمع بشوند، نمى توانند يك سوره مانند آن بياورند.
تو آيات روشن و واضح قرآن را بر محمّد(صلى الله عليه وآله) نازل كردى و از او خواستى انسان ها را از تاريكى كفر و بُت پرستى به سوى نور ايمان ببرد، به راستى كه تو خداى مهربان و بخشنده هستى.
آن زندگى كه من عاشقش هستم و براى ادامه آن تلاش مى كنم، چيست؟ آيا زندگى، همان زنده بودن است؟ آيا خوردن و آشاميدن و بهره بردن از لذّت هاى حيوانى، معناى زندگانى است؟
زنده بودن، حركتى افقى است، از گهواره تا گور، امّا زندگى يك حركت عمودى است، از زمين تا اوج آسمان ها !
تو انسان را آفريده اى و خوب مى دانى چه آفريده اى، تو در او حسّ كمال گرايى را قرار دادى، زنده بودن هيچ گاه، انسان را سير نمى كند، انسانى كه فقط زنده است، همواره به دنبال چيزى مى گردد، گمشده انسان همان زندگى است.
تو به فرشتگان دستور دادى تا بر آدم(عليه السلام) سجده كنند، تو انسان را گل سر سبد جهان قرار دادى، اين ارزش انسانى است كه زندگى را يافته است، براى همين است كه محمّد(صلى الله عليه وآله)را فرستادى تا قرآن را بياورد، قرآن مرا از تاريكى ها به سوى نور مى برد و مرا از تباهى به سوى زندگى فرا مى خواند.

* * *