أُولَئِكَ الْمُقَرَّبُونَ (11 ) فِي جَنَّاتِ النَّعِيمِ (12 ) ثُلَّةٌ مِنَ الاَْوَّلِينَ (13 ) وَقَلِيلٌ مِنَ الاَْخِرِينَ (14 )عَلَى سُرُر مَوْضُونَة (15 ) مُتَّكِئِينَ عَلَيْهَا مُتَقَابِلِينَ (16 ) يَطُوفُ عَلَيْهِمْ وِلْدَانٌ مُخَلَّدُونَ (17 )بِأَكْوَاب وَأَبَارِيقَ وَكَأْس مِنْ مَعِين (18 ) لَا يُصَدَّعُونَ عَنْهَا وَلَا يُنْزِفُونَ (19 ) وَفَاكِهَة مِمَّا يَتَخَيَّرُونَ (20 ) وَلَحْمِ طَيْر مِمَّا يَشْتَهُونَ (21 ) وَحُورٌ عِينٌ (22 ) كَأَمْثَالِ اللُّؤْلُؤِ الْمَكْنُونِ (23 ) جَزَاءً بِمَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (24 ) لَا يَسْمَعُونَ فِيهَا لَغْوًا وَلَا تَأْثِيًما (25 ) إِلَّا قِيلًا سَلَامًا سَلَامًا (26 )
پيشگامان چه كسانى هستند؟
آنان كسانى هستند كه به درگاه تو نزديكند و در باغ هاى پر نعمت بهشت جاى دارند. منظور از پيشگامان همان پيامبران و جانشينان آن ها مى باشد، تو آنان را براى اين مقام برگزيدى و نعمت خود را بر آنان تمام كردى.
در ميان امّت هاى قبل، پيامبران زيادى بودند: آدم، نوح، ادريس، صالح، هود، ابراهيم، يوسف، لوط، يعقوب، موسى، زكريا، يحيى، عيسى، داوود، سليمان، ايوب، يونس(عليهم السلام)...
آرى، تعداد پيامبران و جانشينان آن ها در امّت هاى قبل زياد بود، امّا در امّت اسلامى فقط يك پيامبر وجود دارد و دوازده امام. جمع آنان، سيزده نفر مى شود.
با اين حساب، تعداد پيشگامان در امت هاى قبل، زياد بود. من مى دانم كه دوره امّت اسلامى، آخرين دوره است، تعداد پيشگامان در اين دوره كم است، فقط سيزده نفر !

* * *

اكنون از پاداشى كه براى پيشگامان آماده كرده اى سخن مى گويى:
پيشگامان در بهشت بر روى تخت هايى كه به هم پيوسته اند، قرار مى گيرند و رو به روى هم بر آن تخت ها تكيه مى دهند.
خدمت گزاران بهشتى، پروانهوار به خدمتشان مى پردازند. آن خدمت گزاران هرگز پير نمى شوند و همواره جوان هستند و براى پيشگامان كوزه ها و جام هايى از نوشيدنى پاك بهشتى مى آورند، آن نوشيدنى نه سردرد مى آورد و نه مستى.
براى پيشگامان هر ميوه اى كه بخواهند، آماده است، هر گوشت پرنده اى بخواهند، آماده است.
تو آنان را به ازدواج زنان بهشتى درمى آورى، زنانى كه درشت چشم هستند و كسى آن ها را قبلاً نديده است، نه دستى به آنان رسيده است و نه چشمى به آنان افتاده است.
همه اين نعمت ها، پاداش اعمال نيك آنان مى باشد، آنان در بهشت سخنان بيهوده و گناه آلود نمى شنوند، هر چه در آنجا هست، صفا، زيبايى، ادب و شادى است.
در بهشت، سخنى جز سلام و درود نيست، فرشتگان به آنان سلام مى كنند و نيز خودشان به يكديگر سلام مى كنند.

* * *