رَبُّ الْمَشْرِقَيْنِ وَرَبُّ الْمَغْرِبَيْنِ (17 )فَبِأَيِّ آَلَاءِ رَبِّكُمَا تُكَذِّبَانِ (18 )
"تو خداى دو مشرق و دو مغرب هستى ! به راستى بندگان تو، كدام يك از نعمت هاى تو را انكار مى كنند؟".
لحظه اى فكر مى كنم: منظور از دو مشرق و دو مغرب چيست؟ من بايد مشرق اوّل و مشرق دوم را كشف كنم !
مشرق يعنى محل طلوع. خورشيد هر روز از نقطه اى طلوع مى كند. وقتى تابستان فرا مى رسد، خورشيد در نقطه اى نزديك به جنوبِ شرقى طلوع مى كند. (اين نزديك ترين نقطه طلوع خورشيد به شمال است). اين مشرق اوّل است.
روزهاى ديگر، آرام آرام طلوع خورشيد به سمت جنوب پيش مى رود، هر روز، خورشيد در نقطه اى ديگر طلوع مى كند تا اين كه روز آخر پاييز فرا مى رسد. (در اين هنگام، طلوع خورشيد در نزديك ترين نقطه به جنوب است). اين مشرق دوم است، بعد از آن نقطه طلوع خورشيد به سوى شمال باز مى گردد.
در اينجا قرآن به دو نقطه مهم طلوع خورشيد اشاره مى كند: مشرق اوّل كه در اوّل تابستان است و مشرق دوم كه در اوّل زمستان است.
هنگام غروب خورشيد هم اين اتّفاق به همين شكل روى مى دهد، پس مغرب هم دو نقطه مهم دارد: غروب اوّل در اوّل تابستان، غروب دوم در اوّل زمستان !
به راستى چرا خورشيد هميشه در يك نقطه مشخّص طلوع و غروب ندارد؟
وقتى من تحقيق مى كنم، مى فهمم كه اگر خورشيد هميشه در يك نقطه طلوع و غروب مى كرد، ديگر چهار فصل پديد نمى آمد و هميشه يك فصل بود، از بهار، تابستان، پاييز و زمستان خبرى نبود !
زمين به دور خورشيد مى چرخد، مدار زمين به صورت بيضى مى باشد، گردش زمين در اين مدار بيضى، سبب به وجود آمدن چهار فصل مى شود، اين كه خورشيد هر روز در چه نقطه اى طلوع مى كند، بستگى به اين دارد كه زمين در چه نقطه اى از مدار خود قرار گرفته است.
خدا فرمان داد كه زمين به دور خورشيد بچرخد، زمين در هر ثانيه 30 كيلومتر در مدار خود دور خورشيد را طى مى كند، مدار زمين به دور خورشيد 940 ميليون كيلومتر است. زمين اين مسافت را در 365 روز و شش ساعت طى مى كند. يك سال، در واقع از گردش كامل زمين به دور خورشيد پديد مى آيد.

* * *