فَإِنَّ لِلَّذِينَ ظَلَمُوا ذَنُوبًا مِثْلَ ذَنُوبِ أَصْحَابِهِمْ فَلَا يَسْتَعْجِلُونِ (59 ) فَوَيْلٌ لِلَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ يَوْمِهِمُ الَّذِي يُوعَدُونَ (60 )
محمّد(صلى الله عليه وآله) از بزرگان مكّه خواست تا از بُت پرستى دست بردارند و آنان را از عذاب جهنّم ترساند، امّا آنان سخن او را دروغ پنداشتند و به او گفتند: "اى محمّد ! اگر راست مى گويى آتش جهنّم را براى ما بفرست"، آرى، كافران اين گونه از بندگى تو رو برگرداندند و به خود ستم نمودند، آنان نيز مانند امّت هاى قبل، سرمايه وجودى خويش را تباه كردند و سهم بزرگى از عذاب روز قيامت خواهند داشت، پس لازم نيست براى عذاب شتاب كنند.
تو به آنان مهلت مى دهى امّا مهلت دادن به اين معنا نيست كه تو از كار آنان خبر ندارى، در روز قيامت همه آنان براى حسابرسى در پيشگاه تو حاضر مى شوند و تو آنان را به آنچه انجام داده اند، آگاه مى سازى !
پس واى بر آنان كه كافر شدند از آن روز سختى كه پيامبران به آنان وعده مى دهند ! واى به حال آنان در روز قيامت !
روز قيامت براى آنان روز سختى خواهد بود، هيچ كس آنان را يارى نخواهد كرد، فرشتگان زنجيرهاى آهنين بر گردن آن ها مى اندازند و آن ها را با صورت بر روى زمين مى كشانند و به سوى جهنّم مى برند.
وقتى آنان آتش سوزان جهنّم را مى بينند، هراسان مى شوند و صداى ناله هايشان بلند مى شود، آن وقت است كه تو به آنان مى گويى: "بچشيد عذاب آتشى را كه آن را دروغ مى پنداشتيد".[23]