فَأَعْرِضْ عَنْ مَنْ تَوَلَّى عَنْ ذِكْرِنَا وَلَمْ يُرِدْ إِلَّا الْحَيَاةَ الدُّنْيَا (29 ) ذَلِكَ مَبْلَغُهُمْ مِنَ الْعِلْمِ إِنَّ رَبَّكَ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنْ ضَلَّ عَنْ سَبِيلِهِ وَهُوَ أَعْلَمُ بِمَنِ اهْتَدَى (30 ) وَلِلَّهِ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الاَْرْضِ لِيَجْزِيَ الَّذِينَ أَسَاءُوا بِمَا عَمِلُوا وَيَجْزِيَ الَّذِينَ أَحْسَنُوا بِالْحُسْنَى (31 )
اكنون تو از محمّد(صلى الله عليه وآله) مى خواهى تا آنان را به حال خود رها كند، آنان حقّ را شناختند و از آن روى گردان شدند، مهم اين بود كه پيام تو به آنان برسد و محمّد(صلى الله عليه وآله) قرآن را براى آنان بخواند، آنان فقط خواستار زندگى دنيا بودند.
بهره آنان از علم و دانش همين است كه از گمان هاى بى اساس پيروى كنند و شيفته دنيا شوند. آنان اسير لجاجت ها و تعصّب هاى خود شده بودند، محمّد(صلى الله عليه وآله) ديگر بايد آنان را به حال خود رها كند، زيرا او با آنان، اتمام حجّت كرده است و به وظيفه اش عمل كرده است.
اين قانون تو است: تو به كافران مهلت مى دهى و در عذابشان شتاب نمى كنى، امّا از همه كارهاى آنان باخبرى، تو مى دانى چه كسى از راه تو گمراه شده است و چه كسى به راه راست هدايت شده است، تو همه آن ها را به طور كامل مى شناسى.
فرمانروايى آنچه در آسمان ها و زمين است از آن توست، نظام خلقت بر اين پايه استوار است كه در روز قيامت، كافران گناهكار را به كيفر برسانى و به نيكوكاران پاداش نيك عطا كنى.
آنان كه روز قيامت و معاد را انكار مى كنند، مى گويند انسان پس از مرگ، نيست و نابود مى شود و همه چيز براى او تمام مى شود، چگونه ممكن است سرانجامِ انسان هاى خوب با سرانجامِ انسان هاى بد، يكسان باشد؟ اگر قيامت نباشد، عدالت تو بى معنا مى شود.[53]

* * *