لِلْفُقَرَاءِ الْمُهَاجِرِينَ الَّذِينَ أُخْرِجُوا مِنْ دِيارِهِمْ وَأَمْوَالِهِمْ يَبْتَغُونَ فَضْلًا مِنَ اللَّهِ وَرِضْوَانًا وَيَنْصُرُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ أُولَئِكَ هُمُ الصَّادِقُونَ (8 )
سخن از تقسيم اموال و ثروتى بود كه از يهوديان بنى نضير باقى مانده بود.
تو فرمان دادى نصف اين اموال به رهبر جامعه برسد و نصف ديگر آن به مسلمانانِ يتيم و فقير و در راه مانده، برسد.
اكنون مى خواهى درباره مسلمانانى كه اين اموال به آنان مى رسد، سخن بگويى.
همه مسلمانان از اين اموال بهره نمى برند، فقط كسانى كه يكى از اين سه شرط را دارا مى باشند، مى توانند از اين اموال استفاده كنند: يا كودكِ يتيم هستند يا فقيرند يا در راه مانده اند.
وقتى تو اين فرمان را دادى پيامبر اين اموال را بين همه مهاجران و سه نفر از انصار تقسيم نمود، در آن زمان ميان انصار، فقط سه نفر، فقير وجود داشت. انصار لقب مردمى بود كه اهل مدينه بودند و در آنجا به دنيا آمده بودند.

* * *

بيشترين گروهى كه از اين اموال بهره مى بردند، مهاجران بودند، آنان هم در فقر بودند و هم از وطن خود دور مانده بودند.
وقتى محمّد(صلى الله عليه وآله) در مكّه به پيامبرى مبعوث شد، گروهى از مردم مكّه به او ايمان آوردند، بُت پرستان به آزار و اذيّت آنان پرداختند، چند سال گذشت، سرانجام محمّد(صلى الله عليه وآله)مجبور شد به مدينه هجرت كند، مسلمانان نيز مجبور شدند خانه و كاشانه خود را رها كنند و به مدينه هجرت كنند، به همين خاطر به آنان "مهاجران" مى گفتند.
مهاجران فقير بودند و از خانه و كاشانه و ثروت خود دور افتاده بودند، وقتى آنان به مدينه هجرت كردند، بُت پرستان به آنان اجازه ندادند ثروت خود را همراه خود ببرند، مهاجران با دست خالى به مدينه آمدند، آنان در جستجوى لطف و خشنودى تو هستند و دين تو و پيامبر تو را يارى مى كنند و در گفتار و كردار خود، راستگو هستند.

* * *