أَفَعَيِينَا بِالْخَلْقِ الاَْوَّلِ بَلْ هُمْ فِي لَبْس مِنْ خَلْق جَدِيد (15 )
كافران، قيامت را دروغ مى پنداشتند و مى گفتند وقتى ما به مشتى خاك و استخوان تبديل شديم، چه كسى مى تواند ما را زنده كند؟
مگر تو از آفرينش نخستين، خسته و ناتوان شدى كه بار ديگر نتوانى انسان ها را زنده كنى؟
هرگز چنين نيست.
چقدر اين كافران نادانند، چرا قدرى فكر نمى كنند؟ چرا آنان روز قيامت را باور ندارند و در شك و ترديد هستند؟
وقتى تو قدرت دارى انسان را از "هيچ" بيافرينى، قدرت دارى كه بار ديگر او را از مشتى خاك و استخوان زنده كنى. تو هرگز از آفرينش انسان ها خسته نشدى، تو بر هر كارى توانا هستى، فقط كافى است اراده كنى و هر آنچه را كه بخواهى، خلق كنى، قدرت تو بى پايان است، تو روز قيامت را برپا مى كنى و همه را به قدرت خويش زنده مى كنى و در آن روز است كه اهل باطل زيان مى بينند، كسانى كه راه كفر را برگزيدند و از باطل پيروى كردند از سعادت محروم خواهند شد.

* * *

"خداوند هرگز از آفرينش نخستين، خسته و ناتوان نشده است".
چه رازى در اين سخن نهفته است؟
من مدّت ها به اين سخن فكر كردم تا اين كه به سخنى از امام باقر(عليه السلام)رسيدم، آن حضرت در سخن خود به اين دو نكته مهم اشاره كرد:
1 - از زمان حضرت آدم(عليه السلام) تاكنون تقريباً هفت هزار سال مى گذرد، امّا قبل از آدم(عليه السلام)، روى زمين، هفت عالَم وجود داشته است، هفت دنيا. هفت دوران.
كسانى كه در آن هفت دوران زندگى مى كردند، از نسل آدم(عليه السلام)نبودند، خدا آدم(عليه السلام) را بعداً آفريده است.
وقتى اين سخن امام باقر(عليه السلام) را خواندم، يك معمّا برايم حل شد، امروزه فسيل هاى انسانى پيدا شده اند كه دانشمندان مى گويند 25 ميليون سال پيش روى زمين زندگى مى كرده اند، من اكنون مى دانم اين فسيل ها از انسان هايى است كه از نسل آدم(عليه السلام) نبوده اند.
2 - وقتى قيامت بر پا شود، خدا همه انسان ها را زنده مى كند و مؤمنان را به بهشت و كافران را به جهنّم مى برد. پس از آن، بار ديگر آفرينش جديدى را آغاز مى كند.
خدا مردمانى را مى آفريند كه آنان ديگر زن و مرد ندارند، آنان در دنياى خود زندگى مى كنند، اين معناى اين آيه است: "خداوند هرگز از آفرينش نخستين، خسته و ناتوان نشده است".

* * *