بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ (1 ) الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ (2 ) الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ (3 )
در آغاز هر كارى نام تو را بر زبان مى آورم، مى دانم هر كارى كه با نام تو آغاز نشود، با موفقيّت به پايان نمى رسد.
براى موفقيّت كارم به سايه لطفت پناه مى برم و از تو يارى مى خواهم، در آغاز هر كار به ياد مهر و محبّتت هستم. مهربانى تو را ياد مى كنم، تو خداى مهربان و بخشنده هستى. تو در دنيا مهربانى خود را به همه انسان ها ارزانى مى دارى، انسان هاى مؤمن و كافر از نعمت هاى تو بهره مند مى شوند و روزىِ تو را مى خورند، امّا در روز قيامت مهربانى تو فقط براى مؤمنان خواهد بود.
تو را ستايش مى كنم، مى دانم نعمت هاى زيادى ارزانى ام داشته اى، تو خداى خوبى ها هستى.
در مقابل همه نعمت ها، تو را ستايش مى كنم، پروردگار جهانيان هستى. اگر خوبى و زيبايى ببينم و آن را ستايش كنم، در واقع تو را ستايش كرده ام، زيرا همه خوبى ها و نيكى ها از آنِ توست، همه ستايش ها به تو برمى گردد.
تو را ستايش مى كنم و مى گويم: "الحمد لّله".
معناى اين جمله چيست؟
هر كس كه خوبى هايى دارد، آن خوبى ها از خودش نيست، بلكه تو اين خوبى ها را به او داده اى.
تو مهربان و بخشنده هستى، گناهان مرا مى بخشى، بارها مرا بخشيده اى، مهربانى تو را هر لحظه احساس مى كنم، من معصيتت را مى كنم، امّا تو روزى ام مى دهى و هرگز نااميدم نمى كنى. وقتى به تو پناه مى آورم، مرا پناه مى دهى، دلم را نمى شكنى، توبه ام را مى پذيرى... هر چه زيبايى به ذهنم مى آيد درباره تو مى گويم، تو را ستايش مى كنم كه تو سرچشمه همه خوبى ها هستى.

* * *