قَدْ نَرَى تَقَلُّبَ وَجْهِكَ فِي السَّمَاءِ فَلَنُوَلِّيَنَّكَ قِبْلَةً تَرْضَاهَا فَوَلِّ وَجْهَكَ شَطْرَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَحَيْثُ مَا كُنْتُمْ فَوَلُّوا وُجُوهَكُمْ شَطْرَهُ وَإِنَّ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ لَيَعْلَمُونَ أَنَّهُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّهِمْ وَمَا اللَّهُ بِغَافِل عَمَّا يَعْمَلُونَ (144 ) وَلَئِنْ أَتَيْتَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ بِكُلِّ آَيَة مَا تَبِعُوا قِبْلَتَكَ وَمَا أَنْتَ بِتَابِع قِبْلَتَهُمْ وَمَا بَعْضُهُمْ بِتَابِع قِبْلَةَ بَعْض وَلَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْوَاءَهُمْ مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ إِنَّكَ إِذًا لَمِنَ الظَّالِمِينَ (145 )
سال دوم هجرى است، محمّد(صلى الله عليه وآله)و مسلمانان از مكّه به اين شهر هجرت كرده اند، از او خواسته اى تا به سوى بيت المقدس نماز بخواند، او هم از اين دستور پيروى كرد.
مدّتى است كه سخنى در شهر مدينه ردّ و بدل مى شود، عدّه اى از يهوديان در مدينه زندگى مى كنند، آنان مى گويند: اگر محمّد(صلى الله عليه وآله)واقعاً دين جديدى آورده است، پس چرا به سوى قبله ما نماز مى گزارد؟ معلوم مى شود كه او حرفى براى گفتن ندارد، معلوم مى شود كه آيين يهود بر حقّ است، او براى سخن گفتن با خدا به سوى قبله ما مى ايستد، پس چرا دين ما را قبول ندارد؟
اين سخن ها به گوش محمّد(صلى الله عليه وآله)مى رسد، غمى بزرگ بر دل او مى نشيند، او كعبه را دوست دارد، كعبه اى كه يادگار ابراهيم(عليه السلام)است، افسوس كه مشركان كعبه را بتخانه كرده اند ! بزرگان مكّه داخل كعبه، سيصد و شصت بُت قرار داده اند.
پانزده سال قبل، وقتى محمّد(صلى الله عليه وآله)را به پيامبرى مبعوث كردى، مى خواستى دين محمّد(صلى الله عليه وآله)، نويد بخش رهايى از بُت پرستى باشد، كعبه اى كه آكنده از بت ها شده بود، نمى توانست قبله اى باشد كه تحوّل ايجاد كند، از محمّد خواستى تا به سوى بيت المقدس نماز بخواند.
اكنون پانزده سال از آن ماجرا مى گذرد، امروز ديگر يكتاپرستى در ميان مسلمانان نهادينه شده است، بيزارى از بُت و بُت پرستى، اصلى اساسى براى همه است، ديگر وقت آن است كه از محمّد(صلى الله عليه وآله)بخواهى تا به سوى كعبه نماز گزارد.

* * *

شهر مدينه از چند محلّه تشكيل شده است، هر محلّه مسجدى دارد، مسجد اصلى در مركز شهر است كه معمولا محمّد(صلى الله عليه وآله)در آنجا نماز مى خواند، امّا گاهى او به مسجد محلّه هاى ديگر مى رود.
امروز محمّد(صلى الله عليه وآله)به محلّه "بنى سالم" آمده است و مى خواهد نماز ظهر را همراه با مردم در مسجد اين محلّه، نماز بخواند.
اذان ظهر گفته مى شود، محمّد(صلى الله عليه وآله)همراه با مسلمانان به سوى بيت المقدس نماز مى گزارد، اكنون ركعت دوم نماز را تمام كرده است، در اين هنگام، جبرئيل نزد محمّد(صلى الله عليه وآله)مى آيد، بازويش را مى گيرد و او را به سوى كعبه مى چرخاند و مى خواهد تا به سوى كعبه نماز بخواند، اين آرزوى محمّد(صلى الله عليه وآله)بود كه كعبه، قبله باشد.
خدايا ! تو او را به آرزويش رساندى !
اين اوّلين نمازى است كه به سوى كعبه خوانده مى شود، محمّد(صلى الله عليه وآله)با تمام وجود خوشحال مى شود. اين خبر در همه جا پخش مى شود، همه مسلمانان خوشحال مى شوند.
اين گونه مى شود كه نام مسجدِ اين محلّه، تغيير مى كند، ديگر مردم اين مسجد را به نام "مسجد ذوقبلتَيْن" مى شناسند، مسجدى كه پيامبر، يك نماز را به دو قبله خواند.
خدايا ! تو خود مى دانى مثل همه، من هم آرزو دارم وقتى به مدينه سفر كردم، به اين مسجد بروم و در آن نماز بخوانم.

* * *

خبر به گوش يهوديان مدينه مى رسد، آن ها از شنيدن اين خبر ناراحت مى شوند و به فكر فرو مى روند. تصميم مى گيرند نزد محمّد(صلى الله عليه وآله)بروند.
گروهى از يهوديان به پيامبر تو چنين مى گويند:
ــ اى محمّد ! تو سال هاى سال است كه به سوى بيت المقدس نماز مى خواندى، اكنون چه شده است كه قبله خود را تغيير داده اى؟
ــ اين دستور خداى من است.
ــ اى محمّد ! بگو بدانيم، كدام كار، درست و كدام باطل است؟ آن زمانى كه به سوى بيت المقدس نماز مى خواندى يا الآن كه به سوى كعبه نماز مى خوانى؟ نمى شود كه هر دو كار درست باشد، اگر كارِ الان تو درست است، خوب، چرا پانزده سال كار باطل و اشتباهى را انجام دادى و اگر آن زمان كه به سوى قبله ما نماز مى خواندى، درست بود، پس چرا ديگر به سوى آن نماز نمى خوانى؟
ــ شرق و غرب جهان هستى از آنِ خداى من است، او خانه و مكانى ندارد، اينكه ما در نماز به سوى قبله مى ايستيم، نشانه جهت گيرى دل به سوى اوست. مهم اين است كه تسليم فرمان او باشيم، او زمانى دستور داد تا سوى بيت المقدس نماز گزارم، اكنون هم او خواسته تا سوى كعبه نماز بخوانم.[95]

* * *