لِلْفُقَرَاءِ الَّذِينَ أُحْصِرُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ لَا يَسْتَطِيعُونَ ضَرْبًا فِي الاَْرْضِ يَحْسَبُهُمُ الْجَاهِلُ أَغْنِيَاءَ مِنَ التَّعَفُّفِ تَعْرِفُهُمْ بِسِيَماهُمْ لَا يَسْأَلُونَ النَّاسَ إِلْحَافًا وَمَا تُنْفِقُوا مِنْ خَيْر فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلِيمٌ (273 )
بايد در هر كارى، اولويّت بندى بكنم، اگر مى خواهم به نيازمندى كمك نمايم، بايد فكر كنم و ببينم چه كسى در اولويّت است، از من مى خواهى تا در جامعه بگردم و قبل از همه به اين افراد كمك كنم:
نيازمندانى كه به تنگنا گرفتار شده اند و از جهت شرم و حيايى كه دارند، ديگران توانگرشان مى پندارند و هرگز به اصرار از مردم چيزى را درخواست نمى كنند. بايد ابتدا به فكر گرسنه هايى باشم كه غذايى براى خود و فرزندانشان ندارند.
البتّه كسانى هم هستند كه به كارهاى مهمّ جامعه مشغول هستند و فرصتى براى تجارت و كسب درآمد ندارند، آنان زندگى خود را وقف خدمت به اسلام نموده اند و در سنگر جهاد خدمت مى كنند.
حتماً در جامعه مى توانم كسانى را پيدا كنم كه براى حفظ اسلام زحمت مى كشند. كسانى كه اگر دشمن حمله كند، جان خويش را به خطر مى اندازند. همچنين بايد به دنبال كسانى بگردم كه براى مقابله با دشمن در جبهه فرهنگى تلاش مى كنند، آنان همه وقت خود را صرف دفاع از قرآن و اسلام مى كنند، من نبايد آنان را از ياد ببرم.

* * *