يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيَامُ كَمَا كُتِبَ عَلَى الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ (183 )أَيَّامًا مَعْدُودَات فَمَنْ كَانَ مِنْكُمْ مَرِيضًا أَوْ عَلَى سَفَر فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّام أُخَرَ وَعَلَى الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ فِدْيَةٌ طَعَامُ مِسْكِين فَمَنْ تَطَوَّعَ خَيْرًا فَهُوَ خَيْرٌ لَهُ وَأَنْ تَصُومُوا خَيْرٌ لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ تَعْلَمُونَ (184 )
بر مسلمانان روزه را واجب كردى، آنان بايد در ماه رمضان از سپيده دم تا غروب آفتاب از خوردن و آشاميدن و برخى اعمال ديگر خوددارى كنند. البتّه در اديان ديگر هم اين دستور وجود دارد و چيز تازه اى نيست.
روزه تمرين تقوا و خويشتن دارى است. وقتى از آب و غذا و همسر خود دورى كنم، راحت تر مى توانم خود را نسبت به مال و ناموس ديگران كنترل كنم. اگر من طعم گرسنگى را چشيدم، با درد گرسنگان و بيچارگان آشنا مى شوم و سعى مى كنم به آنان كمك كنم.
اگر ماه رمضان بيمار باشم، نبايد روزه بگيرم، بايد صبر كنم وقتى بيمارى من برطرف شد، قضاى آن را بگيرم و به تعداد روزهايى كه روزه آن را نگرفته ام، روزه قضايى بگيرم.
آرى، تو روزه گرفتن را براى كسى كه روزه برايش ضرر دارد، منع كرده اى، پس اگر مى دانم واقعاً روزه براى من، ضرر دارد نبايد روزه بگيرم، مهم اطاعت از فرمان توست.
همچنين اگر در ماه رمضان مسافرت باشم، وقتى به وطن بازگشتم، بايد روزه خود را قضا كنم.
افرادى كه اصلاً توانايى گرفتن روزه را ندارند (همانند سالمندان)، آنان از روزه گرفتن معاف هستند و قضاى روزه ها هم بر آنان لازم نيست، آنان بايد براى هر روز ماه رمضان، يك وعده غذا به فقير بدهند، البتّه اگر بتوانند غذاى بيشترى به فقير بدهند، كار بسيار شايسته اى انجام داده اند.
اين دستور توست و مى دانم روزه گرفتن من براى تو هيچ نفعى ندارد، اين دستور را داده اى تا من رشد كنم و تقوا را تمرين كنم و از ثواب زيادى بهره مند شوم و نزد تو عزيز شوم.
وقتى روزه هستم، حتّى خواب من عبادت است، نفس كشيدن من ثواب عبادت دارد و همچنين روزه در روز قيامت مانند سپرى مرا از آتش جهنّم حفظ مى كند.

* * *