يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ اذْكُرُوا نِعْمَتِيَ الَّتِي أَنْعَمْتُ عَلَيْكُمْ وَأَنِّي فَضَّلْتُكُمْ عَلَى الْعَالَمِينَ (47 ) وَاتَّقُوا يَوْمًا لَا تَجْزِي نَفْسٌ عَنْ نَفْس شَيْئًا وَلَا يُقْبَلُ مِنْهَا شَفَاعَةٌ وَلَا يُؤْخَذُ مِنْهَا عَدْلٌ وَلَا هُمْ يُنْصَرُونَ (48 )
بار ديگر از بنى اسرائيل خواستى كه به ياد نعمت هاى تو باشند، به آنان يادآورى كردى كه روز قيامت را فراموش نكنند.
از من هم مى خواهى تا به ياد نعمت هايى باشم كه به من داده اى و هراس روز قيامت را در دل داشته باشم، روزى كه سزاى كارهاى خود را مى بينم.
آن روز هيچ كس به فكر كسى نيست، همه به فكر خود هستند، آن روز، روزى است كه من بايد خودم به تنهايى پاسخ عملم را بدهم. هيچ كس، ديگرى را يارى نمى كند، بايد خودم را براى آن روز آماده كنم.
انسان به هر چه دل بسته باشد، ديگر به كارش نمى آيد.
اين واقعيّت است.
در روز قيامت، همه بُت ها، نابود شده اند !
روز قيامت، انسان مى فهمد بُت هايى را كه پرستيده است، به هيچ كار نمى آيند، آن روز فقط روز تو و روز بندگان خوب توست.
هر كس با پيامبران و جانشينان آنان دوست باشد و راهشان را رفته باشد، از شفاعت آنان بهره مند خواهد شد، چون پيامبران به اذن تو شفاعت مؤمنان را به عهده دارند.
واى به حال كسانى كه به دنبال بُت هاى خود رفتند، آنان تصوّر مى كردند كه بت ها روزى به ياريشان خواهند آمد، افسوس كه خيلى دير مى فهمند كه هيچ يار و ياورى ندارند !