الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ بِاللَّيْلِ وَالنَّهَارِ سِرًّا وَعَلَانِيَةً فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ (274 )
او فقط چهار سكّه دارد، دلش مى خواهد با تو معامله كند، قدرى فكر مى كند، مى داند تو دوست دارى مردم آشكارا صدقه بدهند تا ديگران هم به اين كار تشويق شوند و هم دوست دارى مخفيانه به نيازمندان كمك شود تا آبروى آنان حفظ شود. براى همين او يكى از آن سكّه ها را آشكارا و ديگرى را مخفيانه صدقه مى دهد، فقط دو سكّه ديگر براى او مانده است، يكى از آن ها را روز و ديگرى را شب صدقه مى دهد، او شنيده است كه اگر كسى در شب صدقه بدهد، تو رحمت خود را بر او نازل مى كنى. اكنون او به خانه بازمى گردد، در خانه هيچ پس انداز ديگرى ندارد.
صبح كه مى شود جبرئيل را نزد پيامبر مى فرستى و اين آيه را براى او مى خوانى، تأكيد مى كنى به كسانى كه اموال خود را شب و روز، پنهان و آشكارا، انفاق مى كنند، پاداش بزرگى خواهى داد و آنان در روز قيامت هيچ غم و اندوهى نخواهند داشت.
جبرئيل به پيامبر خبر مى دهد كه اين آيه درباره على(عليه السلام)نازل شده است. پيامبر خيلى خوشحال مى شود، در حقّ على(عليه السلام)دعا مى كند.[134]
خوشا به حال كسانى كه پيرو واقعى على(عليه السلام)هستند، اگر آنان همچون مولاى خود عمل كنند، خدا به آنان هم پاداش بزرگ مى دهد و روز قيامت كه همه در هراس و بيم هستند، روز شادى و خوشحالى آنان خواهد بود.

* * *