اهْدِنَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِيمَ (6 )
دستان خود را به سويت گرفته ام، چه مى خواهم؟ بزرگ ترين حاجت من چه بايد باشد؟ به چه فكر مى كنم؟ از تو چه مى خواهم؟
خودت به من بگو از تو چه بخواهم !
از عمق وجودم چنين فرياد برمى آورم: "بارخدايا ! مرا به راه مستقيم هدايت كن".
بايد از تو راهنمايى و هدايت بخواهم، بايد از راه هاى انحرافى پرهيز كنم، اگر مى خواهم به سعادت برسم بايد فقط در راه تو قدم بردارم، راهى كه مرا به رضاى تو مى رساند.
بعضى ها مى خواهند به سوى تو بيايند، امّا راه را بيراهه مى روند، آن ها هرگز رستگار نخواهند شد.
آن روز را به ياد مى آورم كه عيسى(عليه السلام)براى مردم سخن مى گفت، مردى رو به او كرد و گفت: "من چهل روز با خداى خود خلوت كردم، روزها روزه گرفتم و شب ها نماز خواندم، هزاران بار خدا را صدا زدم، امّا او جوابم را نداد".
عيسى(عليه السلام)تعجّب كرد، چرا تو حاجت اين بنده خود را نداده اى؟ او مى خواست بداند چه رازى در ميان است، به او چنين سخن گفتى:
ــ اى عيسى ! اگر او تا آخر عمر هم دعا مى كرد، دعايش را مستجاب نمى كردم !
ــ براى چه؟ مگر او چه كرده است؟
ــ اگر او مى خواست صدايش را بشنوم، بايد از درى مى آمد كه من آن را معرّفى كرده ام. تو را پيامبر و نماينده خود روى زمين قرار داده ام، او به تو اعتقادى ندارد، چگونه مى شود كه من دعايش را مستجاب كنم در حالى كه مى دانم در قلب خود، به پيامبرى تو هيچ اعتقادى ندارد؟ [3]

* * *