ثُمَّ أَفِيضُوا مِنْ حَيْثُ أَفَاضَ النَّاسُ وَاسْتَغْفِرُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ (199 )
در زمان پيامبر عدّه اى از اهل مكّه براى خود امتياز ويژه اى در نظر مى گرفتند و در ايّام حجّ به سرزمين عرفات نمى رفتند، در اين آيه اين كار آن ها باطل اعلام مى شود زيرا حجّ مظهر برابرى و يكرنگى است و بايد همه افراد مثل هم بايد اين مراسم را انجام دهند، آرى، امتيازطلبى به هر نام و عنوان، ممنوع است.
هر كس كه براى حجّ آمده است، بايد مثل همه به عرفات برود و قطره اى از درياى جمعيّت گردد و غروب روز عرفه، مانند همه از عرفات به سوى سرزمين مشعر و منا حركت كند. حجّ فرصتى است براى توبه از گناهان، از اين فرصت بايد استفاده كرد و از گناهان خود طلب بخشش و مغفرت نمود.

* * *