الَّذِينَ يُنْفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ ثُمَّ لَا يُتْبِعُونَ مَا أَنْفَقُوا مَنًّا وَلَا أَذًى لَهُمْ أَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَلَا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ (262 ) قَوْلٌ مَعْرُوفٌ وَمَغْفِرَةٌ خَيْرٌ مِنْ صَدَقَة يَتْبَعُهَا أَذًى وَاللَّهُ غَنِيٌّ حَلِيمٌ (263 )
اگر به كسى كمك كردم، نبايد منّتى بگذارم و آبروى او را نزد ديگران ببرم و يا با آزار و اذيّت دلش را بشكنم، با اين كار، ثواب كار خير خود را از بين برده ام، شرط قبولى كار خير من اين است كه منّت نگذارم و آزار نرسانم، بايد كار خير را براى تو انجام دهم، من با تو معامله مى كنم و ثواب آن را هم از تو مى خواهم، كار ندارم ديگران از كار من باخبر مى شوند يا نه، مهم اين است كه تو مى بينى، تو آگاه هستى و پاداش مرا صدها برابر خواهى داد، در روزى كه همه در ترس و اضطراب هستند، لطفت را بر من ارزانى خواهى داشت و من در سايه مهربانى تو خواهم بود.
شايد فقيرى از من كمك خواست و من در آن لحظه نتوانستم كمكش كنم، بايد با دل جويى و محبّت و بزرگوارى با او سخن بگويم و اگر تندى كرد من با گذشت برخورد كنم، اين كار من بهتر از اين است كه به او كمك كنم ولى بعداً بر او منّت بگذارم و او را آزار دهم.

* * *