وَإِذْ قُلْتُمْ يَا مُوسَى لَنْ نُؤْمِنَ لَكَ حَتَّى نَرَى اللَّهَ جَهْرَةً فَأَخَذَتْكُمُ الصَّاعِقَةُ وَأَنْتُمْ تَنْظُرُونَ (55 )
موسى(عليه السلام)با آن گروه هفتاد نفره به سوى كوه طور رفت و تو با او سخن گفتى، آنان صداى تو را شنيدند.
وقتى موسى(عليه السلام)تورات را به آن ها نشان داد، عدّه اى از آنان با تعجّب به آن نگاه كردند و باور نكردند كه اين تورات، سخنان توست و او اين تورات را از طرف تو آورده است. موسى(عليه السلام)به آنان گفت: "خدا با من سخن مى گويد"، امّا آنان اين سخن را قبول نكردند و گفتند:
ــ اى موسى(عليه السلام) ! ما اين سخن تو را قبول نمى كنيم، مگر اينكه خدا را آشكارا ببينيم.
ــ خدا را نمى توان با چشم ديد، خدا جسم نيست كه بتوان او را ديد.
آنان بر سخن خود اصرار كردند. موسى(عليه السلام)از طرف مردم چنين گفت: "بارخدايا ! خودت را به من نشان بده تا تو را ببينم".
در پاسخ او چنين گفتى: "اى موسى ! تو هرگز مرا نخواهى ديد، ولى به اين كوه بنگر، اگر در جاى خود باقى ماند، پس مرا خواهى ديد".
پس نور خود را بر آن كوه پديدار ساختى، آن كوه متلاشى شد، موسى(عليه السلام)بى هوش روى زمين افتاد و همه آن هفتاد نفر هم مُردند. (كوه طور، رشته كوه بزرگى است، صاعقه به يكى از كوه هاى آن اصابت كرد).
آنان تاب ديدن آن صاعقه را كه مخلوق تو بود نداشتند، چگونه مى توانستند نور عظمتت را ببينند؟
وقتى موسى(عليه السلام)به هوش آمد چنين گفت: "بارخدايا ! تو بالاتر از اين هستى كه با چشم ديده بشوى، من از طرف مردم خواستم كه تو را ببينم، اكنون نيز از طرف آنان، توبه مى كنم، من باور دارم كه هرگز تو را نمى توان ديد".
موسى(عليه السلام)مى دانست كه تو صفات و ويژگى هاى مخلوقات را ندارى، اگر تو يكى از اين صفات را مى داشتى، حتماً با چشم ديده مى شدى، امّا ديگر نمى توانستى هميشگى و ابدى باشى، گذر زمان تو را هم دگرگون مى كرد. هر كس كه ويژگى مخلوقات و آفريده ها را دارد، روزى نابود مى شود.

* * *