أُحِلَّ لَكُمْ لَيْلَةَ الصِّيَامِ الرَّفَثُ إِلَى نِسَائِكُمْ هُنَّ لِبَاسٌ لَكُمْ وَأَنْتُمْ لِبَاسٌ لَهُنَّ عَلِمَ اللَّهُ أَنَّكُمْ كُنْتُمْ تَخْتَانُونَ أَنْفُسَكُمْ فَتَابَ عَلَيْكُمْ وَعَفَا عَنْكُمْ فَالاَْنَ بَاشِرُوهُنَّ وَابْتَغُوا مَا كَتَبَ اللَّهُ لَكُمْ وَكُلُوا وَاشْرَبُوا حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَكُمُ الْخَيْطُ الاَْبْيَضُ مِنَ الْخَيْطِ الاَْسْوَدِ مِنَ الْفَجْرِ ثُمَّ أَتِمُّوا الصِّيَامَ إِلَى اللَّيْلِ وَلَا تُبَاشِرُوهُنَّ وَأَنْتُمْ عَاكِفُونَ فِي الْمَسَاجِدِ تِلْكَ حُدُودُ اللَّهِ فَلَا تَقْرَبُوهَا كَذَلِكَ يُبَيِّنُ اللَّهُ آَيَاتِهِ لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَتَّقُونَ (187 )
اكنون درباره روزه ماه رمضان بيشتر سخن مى گويى، اوّلين سالى كه روزه بر مسلمانان واجب شد، از آنان خواستى كه در كلّ روز و شب هاى ماه رمضان از ارتباط جنسى با همسر خود پرهيز كنند. همچنين فقط تا ساعتى بعد از غروب آفتاب حقّ داشتند بخورند و بياشامند، وقتى شب استراحت مى كردند، اگر چه سحر از خواب بيدار مى شدند، نبايد خوردنى يا آشاميدنى مصرف كنند.
اين دو دستور براى آنان سخت بود و تو مى دانستى كه آنان به گناه آلوده خواهند شد، براى همين بود كه به مسلمانان تخفيف دادى و روزه را آسان تر نمودى و حكم جديد روزه را بيان كردى، بعد از آن، مسلمانان مى توانستند از غروب آفتاب تا سپيده دم، بخورند و بياشامند، در واقع مدّت زمان روزه را از سپيده صبح تا غروب آفتاب معيّن كردى كه فقط در اين فاصله مسلمانان بايد از كارهايى كه روزه را باطل مى كند دورى مى كردند. همچنين هر مسلمان مى تواند در شب هاى ماه رمضان با همسر خود ارتباط جنسى داشته باشد، وقتى آنان روزه دار هستند و يا در مسجد اعتكاف مى كنند، بايد از ارتباط جنسى خوددارى كنند.
اعتكاف يعنى اينكه انسان براى عبادت سه روز در مسجد بماند و در اين مدّت روزه بگيرد و از بعضى لذّت ها دورى كند تا روح او پاك و توبه اش پذيرفته شود.
آرى، تو نمى خواهى بر انسان سخت بگيرى، براى همين هر كجا ديدى بشر طاقت كافى براى قانونى ندارد، آن قانون را برداشته و قانون ساده ترى جايگزين كردى.

* * *