يَسْأَلُونَكَ مَاذَا يُنْفِقُونَ قُلْ مَا أَنْفَقْتُمْ مِنْ خَيْر فَلِلْوَالِدَيْنِ وَالاَْقْرَبِينَ وَالْيَتَامَى وَالْمَسَاكِينِ وَابْنِ السَّبِيلِ وَمَا تَفْعَلُوا مِنْ خَيْر فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلِيمٌ (215 )
بعضى وقت ها چشم من دوربين مى شود، مشكلات و گرفتارى هاى ديگران را مى بينم، امّا از حال نزديكان خود غافل مى شوم و اين پسنديده نيست. اگر مى خواهم كار خيرى انجام دهم، بايد ابتدا بررسى كنم كه آيا پدر و مادر، فرزندان و خويشانم به چيزى نياز دارند، آن ها را بايد در اولوّيت قرار بدهم، سپس به يتيمان و بيچارگان و در راه ماندگان كمك كنم.
تو دوست دارى تا از پدر و مادر و نزديكان خود غافل نشوم، مثل كسى نباشم كه چندين مدرسه مى سازد، امّا مادر خود را به خانه سالمندان برده است و اگر خيلى هنر كند، ماهى يك بار به او سر مى زند. شايد مادر او نياز مادّى نداشته باشد، امّا نياز به مهربانى و محبّت فرزند خود دارد. آرى، من نبايد مانند كسانى باشم كه مهربانى را به غريبه ها هديه مى دهند، امّا نزديك ترين افراد به آنان در عطش محبّت مى سوزند.
از همه خوبى ها آگاهى دارى و من بايد در كارهاى خوب خود رضاى تو را در نظر بگيرم و به پدر و مادر و اقوام و ديگران كمك كنم و يقين بدانم كه تو پاداش مرا هرگز فراموش نمى كنى، اگر اين طور باشد،ديگر از هيچ كس انتظار مزد نخواهم داشت.

* * *