يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا أَنْفِقُوا مِمَّا رَزَقْنَاكُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَأْتِيَ يَوْمٌ لَا بَيْعٌ فِيهِ وَلَا خُلَّةٌ وَلَا شَفَاعَةٌ وَالْكَافِرُونَ هُمُ الظَّالِمُونَ (254 )
در اينجا بار ديگر از من مى خواهى تا سرمايه هاى خود را در راه تو به كار بگيرم، من تا فرصت دارم بايد براى سفر آخرتم توشه اى برگيرم، دنيا مزرعه آخرت است، اگر من در راه تو به ديگران كمك كنم، روز قيامت مى توانم پاداش آن را ببينم، در روز قيامت ديگر نمى توان كار خوبى انجام داد، آن روز، فقط روز نتيجه و پاداش است.
بايد بدانم كه روز قيامت، هيچ دوستى نخواهد بود، آن روز هيچ كس به فكر ديگرى نيست، همه به فكر خود هستند، روزى است كه من بايد خودم به تنهايى، پاسخ كارهايم را بدهم. هيچ كس ديگر ياريم نمى كند، بايد خودم را براى آن روز آماده كنم. انسان به هرچه دل بسته باشد، ديگر به كارش نمى آيد. اين واقعيّت است، همه بُت ها، نابود شده اند، انسان مى فهمد بُت هايى كه آن ها را پرستيده است، به هيچ كار نمى آيند، آن روز فقط روز تو و روز بندگان خوب توست، هر كس با پيامبران و جانشينانش دوست باشد و راهشان را رفته باشد، از شفاعت آنان بهره مند خواهد شد، چون پيامبران به اذن تو شفاعت مؤمنان را به عهده دارند، واى به حال كافران كه به دنبال بُت هاى خود رفتند، آنان به خود ظلم كردند، افسوس كه دير مى فهمند كه هيچ يار و ياورى ندارند.