وَقَالُوا اتَّخَذَ اللَّهُ وَلَدًا سُبْحَانَهُ بَلْ لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَالاَْرْضِ كُلٌّ لَهُ قَانِتُونَ (116 ) بَدِيعُ السَّمَاوَاتِ وَالاَْرْضِ وَإِذَا قَضَى أَمْرًا فَإِنَّمَا يَقُولُ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ (117 )
عدّه اى از مردم مى گويند كه تو براى خود فرزندى برگزيدى، مسيحيان مى گويند كه "عيسى" پسر توست، يهوديان مى گويند "عُزَير" پسر توست.
عُزَير يكى از پيامبران تو بود كه تو او را براى هدايت يهوديان فرستاده بودى.
بُت پرستان هم بُت ها را دختران خدا مى دانند، آنان براى بُت ها قربانى مى كنند و به عبادت آن ها مى پردازند.[80]
اين سخن باطلى است، تو هيچ فرزندى ندارى، مقام تو بالاتر از اين است كه فرزند داشته باشى. هرچه در آسمان ها و زمين است، از آنِ توست و همه آفرينش در برابر فرمانت تسليم هستند.
اين انسان است كه نياز به فرزند دارد، زيرا عمرش محدود است و براى ادامه نسل خود، محتاج تولّد فرزند است، از طرف ديگر، قدرت انسان محدود است، او در هنگام پيرى و ناتوانى، نيازمند كسى است كه كمكش كند، انسان محتاج عاطفه و محبّت است، براى همين دوست دارد فرزندى در كنارش باشد تا به او انس گيرد، امّا تو بى نياز از همه اين ها هستى.
من تو را ستايش مى كنم كه همواره يگانه و بى نياز بوده و هستى.
اگر خوب فكر كنم مى بينم اين قانون است: انسانى كه فرزند دارد، روزى از بين مى رود و فرزندش جاى او را مى گيرد. هرچيزى كه فرزند داشته باشد، محكوم به فناست، امّا تو خدايى هستى كه فرزند ندارى، يعنى تو هرگز پايانى ندارى، هميشه بوده و خواهى بود.[81]
تو آسمان ها و زمين را آفريده اى و هرگاه چيزى را اراده كنى، آن چيز بدون هيچ فاصله اى به وجود مى آيد. هر چه را كه بخواهى بيافرينى، كافى است بگويى: "باش !" و آن، خلق مى شود.[82]

* * *