وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْيَسْتَجِيبُوا لِي وَلْيُؤْمِنُوا بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ (186 )
ماه رمضان ماه دعا و نيايش است، چقدر خوب است كه خودت درباره راه و رسم دعا كردن برايم سخن بگويى، بعضى ها وقتى مى خواهند دعا كنند و تو را بخوانند، فرياد مى زنند، آنان خيال مى كنند كه هر چقدر بلندتر تو را بخوانند بهتر دعاى آنان را مى شنوى.
يادم نمى رود يكى از شب هاى ماه رمضان به جلسه دعا رفته بودم، مدّاحى كه دعا را مى خواند گفت: "اگر مى خواهى به حاجتت برسى، چنان فرياد بزن و حاجتت را بخواه كه صدايت به عرش خدا برسد تا خدا جوابت را بدهد".
آن شب مردم همه فرياد زدند، خيلى دلم مى خواست به آن مدّاح بگويم: مگر خدا در عرش است كه تو از ما مى خواهى فرياد بزنيم؟
آن شب از بس سر و صدا شد، ديگر نتوانستم تمركز لازم را براى دعا داشته باشم و مجلس را ترك كردم.
ما چه وقت مى خواهيم باور كنيم كه تو در مكان خاصّى نيستى؟ اين تو هستى كه مكان را آفريده اى، براى همين هرگز در مكانى جاى نمى گيرى. عرش را آفريدى و بالاتر از اين هستى كه در آفريده خود قرار گيرى. اين مخلوقات هستند كه در مكان هستند، تو هرگز صفت و ويژگى مخلوقاتت را ندارى.
آرى، مشكل اين است كه ما كمتر، تو را مى شناسيم. ما خيال مى كنيم كه تو در بالاى عرش هستى و بايد فرياد بزنيم تا صداى ما به گوش تو برسد.
آن شب وقتى به منزل آمدم به مطالعه پرداختم، به اين نكته تاريخى برخورد كردم كه پيامبر عدّه اى را ديد كه با صداى بلند دعا مى كردند، پيامبر به آنان فرمود: "شما كسى را كه ناشنواست نمى خوانيد، شما كسى را كه از شما دور باشد، صدا نمى زنيد. خدا شنواست و در نزديكى شماست".[105]
در كتاب ديگرى خواندم كه روزى عدّه اى از مسلمانان نزد پيامبر آمدند و از او سؤال كردند كه آيا خدا نزديك است تا آهسته او را مناجات كنيم يا از ما دور است تا با صداى بلند او را بخوانيم؟
و تو آن روز اين سؤال را شنيدى و اين آيه را بر پيامبر نازل كردى: "وقتى بندگانم درباره من از تو مى پرسند، به آنان بگو كه من در نزديكى آن ها هستم، از رگ گردن به آن ها نزديك تر هستم، صداى كسى كه مرا مى خواند مى شنوم و پاسخ مى دهم. به بندگانم بگو كه دعوت مرا اجابت كنند و به من ايمان بياورند".
آرى، تو از همه به ما نزديك تر هستى، صداى ما را مى شنوى، پس بهتر است كه به آرامى تو را بخوانيم و با تو مناجات كنيم.

* * *