يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا اسْتَعِينُوا بِالصَّبْرِ وَالصَّلَاةِ إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرِينَ (153 )
زندگى دنيا با سختى همراه است و بندگان در گرداب اين سختى ها كه گرفتار مى شوند، نياز به كمك دارند، از آنان مى خواهى در آن لحظات از صبر و نماز كمك بخواهند.
تو دوست دارى كه بندگانت در سختى ها صبر كنند و به نماز پناه ببرند و با تو سخن بگويند، نماز معراج مؤمن است. سختى هاى اين دنيا، باعث كمال انسان مى شود، مى دانم هر كس را بيشتر دوست دارى بلاى بيشترى برايش مى فرستى، زيرا انسان در كوره بلا از ضعف ها و كاستى هاى خود آگاه مى شود.
در اوج بلاها من مى توانم از دنيا دل بكنم و به درگاهت روى آورم. اگر بلا و سختى نباشد دل من براى هميشه اسير دنيا مى شود، ارزش من كم و كمتر مى شود، اين بلاست كه دل هاى ما را آسمانى مى كند.
تو وعده دادى كه لطف و محبّت و يارى تو همواره از آنِ كسانى خواهد بود كه صبر پيشه كنند، آرى، صبر، مادر همه خوبى ها مى باشد.
صبر فقط اين نيست كه من در سختى ها كم نياورم، بلكه بايد در برابر گناه، ايستادگى كنم، يعنى اگر زمينه گناه پيش آمد بايد خويشتن دارى كنم و به گناه آلوده نشوم، اگر مال حرامى به دستم رسيد، از آن پرهيز كنم، وقتى ماه رمضان فرا مى رسد، در مقابل تشنگى و گرسنگىِ روزه دارى صبر كنم و مطيع فرمان تو باشم، اگر صبر كنم، يارى تو هم فرا مى رسد و من لطف و مهربانيت را به چشم مى بينم.

* * *